Sygn. akt II OSK 366 /05 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 stycznia 2006 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki, Sędziowie NSA Zofia Flasińska, Alicja Plucińska-Filipowicz (spr), Protokolant Dorota Korybut-Orłowska, po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2004 r. sygn. akt 7/IV SA 2105/03 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] maja 2003 r. Nr [...] w przedmiocie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 26 listopada 2004 r. sygn. akt 7/IV SA 2105/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi R. B. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] maja 2003 r. Nr [...] w przedmiocie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu budowlanego - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w części dotyczącej ustalenia przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego a w pozostałej części skargę oddalił.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podał, iż zaskarżoną decyzją orzeczono o nakazie przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania posesji przy ul. [...] w C. poprzez usunięcie samowolnie postawionego blaszanego garażu na tej posesji w terminie 1 miesiąca od dnia otrzymania tej decyzji, wskazując, że sprawa była już przedmiotem oceny przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 lipca 2001 r. sygn. akt SA/KA 1927/99, którym Sąd uchylając zaskarżoną decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Katowicach i decyzję ją poprzedzającą organu pierwszej instancji przesądził o właściwości organów w tej sprawie, stwierdzając, że "Naruszenie treści art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury nie przesądza o ziszczeniu się przesłanek o jakich mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego z 1974 r.", jednakże w sprawie przedmiotowego obiektu nie są właściwe organy nadzoru budowlanego, tylko właściwy wojewódzki konserwator zabytków /art. 28 i 29 ustawy o ochronie dóbr kultury/.
Po rozpoznaniu skargi R. B. na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości i nie jest kwestionowany przez skarżącego, zaś przepis, na którym oparto zaskarżoną decyzję daje podstawę do ingerencji władz konserwatorskich w sytuacji, gdy zabytek uległ jakiejkolwiek przeróbce czy uzupełnieniu. Niewątpliwie stan taki istnieje w niniejszej sprawie skoro przedmiotowy garaż wzniesiony został na terenie zabytku, bez zezwolenia konserwatora. Zauważył również, że w sprawie wiążący jest pogląd wyrażony w cytowanym w zaskarżonej decyzji wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż samoistną, niezależną od prawa budowlanego, podstawę do przywrócenia stanu pierwotnego zabytku stanowi naruszenie art. 27 ustawy o ochronie dóbr kultury. Nie ma znaczenia, czy wzniesiony obiekt jest zgodny z planem zagospodarowania przestrzennego i odpowiada warunkom technicznym, a także, czy jest niezbędny inwestorowi. Przesłanki powołanego przepisu służą zupełnie innej materii, a mianowicie ochronie zabytków zaś przytoczone przez stronę okoliczności pozostają w sprawie bez znaczenia prawnego. Orzeczenia organu nie można uznać za dowolne jak też uwzględnić zarzutu procesowego dotyczącego ochrony praw strony /art. 7 kpa/. Nie będąc związanym zarzutami skargi Sąd stwierdził nieważność określonego w zaskarżonej decyzji terminu jej wykonania uznając, iż ta część decyzji była zbyteczna, gdyż decyzja ostateczna podlega wykonaniu bez konieczności określania terminu.