Dnia 26 października 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant: starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 26 października 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 832/15 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską I. oddala skargę kasacyjną; II. zasądza od J. D. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 832/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę J. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. [...] Komendant Wojewódzki Policji [...] odmówił J. D. wydania pozwolenia na broń palną myśliwską.
Organ ustalił w Krajowym Rejestrze Karnym, że wyrokiem Sądu Uxbridge Magistrates w Wielkiej Brytanii z dnia [...] lutego 2008 r. sygn. akt [...] i prawomocnym od dnia 27 lutego 2008 r. J. D. został skazany za prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu, za co wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 12 miesięcy oraz zobowiązano go do wykonania społecznej pracy w wymiarze 118 godzin. Powyższe ustalenie, w ocenie organu I instancji, stanowiło przesłankę do obligatoryjnego zastosowania art. 15 ust. 1 pkt 6 lit a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.).
Odwołanie do tej decyzji wniósł J. D..
Zaskarżoną decyzją Komendant Główny Policji utrzymał w mocy ww. decyzję.
Wskazał, że przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o broni i amunicji ma charakter obligatoryjny i organy Policji mają obowiązek odmówić wydania pozwolenia na broń w każdym przypadku ujawnienia, że osoba ubiegająca się o broń należy do grupy osób w nim wymienionych. Ustawodawca nie przewidział możliwości przyznania pozwolenia na broń osobie skazanej za przestępstwa umyślne, a za takie właśnie przestępstwo został skazany J. D. przez sąd w Wielkiej Brytanii, co wynika z treści polskiego rejestru karnego.
Komendant Główny Policji wyjaśnił, że zgodnie z terminem wyznaczonym w decyzji ramowej Rady UE 2009/315/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestru karnego pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji oraz w ustawie z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. Nr 20, poz. 132) został uruchomiony Europejski system przekazywania informacji z rejestrów karnych (ECRIS). System ten opiera się na elektronicznej wymianie pomiędzy organami centralnymi państw członkowskich UE (w Polsce Organem Centralnym został wyznaczony Krajowy Rejestr Karny) - przez szyfrowaną sieć teleinformatyczną - podstawowych informacji o skazaniach. Taką drogą została przekazana również informacja o skazaniu J. D. przez sąd w Wielkiej Brytanii za jazdę samochodem będąc pod wpływem alkoholu. Z tego względu zatarcie skazania nie może nastąpić według prawa polskiego, ale według prawa państwa, w którym dokonano skazania w myśl art. 107a Kodeksu karnego (obecnie art. 114a K.k.). Tak więc przepis ten wyklucza zastosowanie polskiej instytucji zatarcia skazania do wyroków wydanych w innych państwach Unii. Natomiast w myśl art. 14a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 654 ze zm.) informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dla celów innych niż postępowanie karne nie będzie zawierać danych o skazaniu za granicą, jeżeli od daty uprawomocnienia się orzeczenia upłynął okres 25 lat w przypadku skazania na karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat.