Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek Protokolant starszy asystent sędziego Elżbieta Granatowska po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 1217/14 w sprawie ze skargi I. D.- B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz I. D. - B. kwotę 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 6 marca 2015 r., sygn. akt VII SA/Wa 1217/14, na skutek skargi I. D.-B., uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Wyrok ten został wydany w następujących istotnych okolicznościach sprawy.
Kierownik Urzędu Rejonowego w A. decyzją z [...] września 1996 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił M. i J. O. pozwolenia na rozbudowę budynku mieszkalnego oraz dobudowę pawilonu handlowego wraz z przyłączami i instalacjami wewnętrznymi na działce nr [...] w C. przy ul. [...]. Starosta [...] decyzją z [...] czerwca 1999 r. przeniósł tę decyzję na D. Z. i D. Z. Następnie Starosta [...], powołując się na art. 36a Prawa budowlanego oraz wniosek D. Z. i D. Z., decyzją z [...] lipca 1999 r. zmienił decyzję z [...] września 1996 r. w ten sposób, że udzielił "pozwolenia na zmianę projektu budowlanego budynku mieszkalnego jednorodzinnego na zamienny projekt budowlany budynku mieszkalnego jednorodzinnego" i orzekł, że w pozostałym zakresie decyzja ta "nie ulega zmianie i obowiązuje strony".
Wnioskiem z 25 kwietnia 2008 r., uzupełnionym pismem z 21 lipca 2008 r., I. i L. K., właściciele sąsiedniej działki budowlanej nr [...], wystąpili o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w A. z [...] września 1996 r. oraz decyzji Starosty [...] z [...] lipca 1999 r. Zarzucili, że obie decyzje zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, w szczególności art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego oraz § 12 ust. 6 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegającym na usytuowaniu obiektu budowlanego ze ścianami z otworami okiennymi w odległości mniejszej niż 4 m od granicy sąsiedniej działki budowlanej. Z twierdzeń zawartych w piśmie z 21 lipca 2008 r. wynikało, że 21 października 1995 r. zgodzili się, pod pewnymi warunkami, na usytuowanie obiektu budowlanego w odległości 50 cm od granicy ich nieruchomości, ale wywodzili, że nie ma to żadnego wpływu na prawną ocenę decyzji, których stwierdzenia nieważności się domagali. Jednocześnie w tym piśmie powołali się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 5 marca 2001 r., sygn. akt P 11/00, którym orzeczono, że § 12 ust. 6 powołanego rozporządzenia, w zakresie wymogu uzyskania zgody właściciela działki sąsiedniej na usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, jest niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego.
Wojewoda [...] decyzją z [...] września 2008 r. odmówił stwierdzenia nieważności obu decyzji, uznając, że w sprawie zaszła przesłanka do wznowienia postępowania określona w art. 145a k.p.a., nie zaś do stwierdzenia nieważności decyzji. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z [...] grudnia 2008 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] września 2008 r.