Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Siegień Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski /spr./ Protokolant sekretarz sądowy Artur Patalan po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Stowarzyszenia O. [...] z siedzibą w J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 marca 2016 r. sygn. akt II SA/Kr 148/16 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia O. [...] z siedzibą w J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie ochrony zwierząt 1. oddala skargę kasacyjną 2. odmawia zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz uczestnika postępowania J. K.
Wyrokiem z 18 marca 2016 r., sygn. akt II SA/Kr 148/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia O. [...] z siedzibą w J. (dalej: Stowarzyszenie) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] listopada 2015 r., znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie ochrony zwierząt, oddalił skargę.
W skardze kasacyjnej Stowarzyszenie (dalej: skarżący kasacyjnie) reprezentowane przez adw. M. N. zaskarżyło w całości wyrok Sądu I instancji.
Skargę kasacyjną skarżący kasacyjnie opiera na zaistnieniu przesłanek:
1) z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj.
a) niewłaściwym zastosowaniu art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez:
- nie rozpatrzenie wszystkich zarzutów skargi, tj. brak precyzyjnego odniesienia do zarzutów skargi związanych z nieważnością postępowania administracyjnego wynikającą z naruszenia przepisów o właściwości, a skupieniu się jedynie na przesłance rażącego naruszenia prawa, która to przesłanka w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ogóle nie została wskazana oraz nieprzeanalizowanie kolejnego zarzutu skargi, tj. naruszenia art. 19 ustawy k.p.a.;
- poprzez bezkrytyczne przyjęcie za organami administracyjnymi niezgodnego z rzeczywistością i materiałem dowodowym stanu uznanego za faktyczny. Sąd winien samodzielnie dokonać analizy zebranych w sprawie materiałów dowodowych, zwłaszcza w kontekście argumentów wskazanych przez skarżącego;
b) niewłaściwym zastosowaniu art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi, pomimo że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z prawem, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na prowadzenie schroniska dla zwierząt, jako wydanej z naruszeniem przepisów o właściwości.
Które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Z uwagi na powyżej sformułowane zarzuty wniesiono o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, ewentualnie o przekazanie sprawy WSA do ponownego rozpoznania;
- zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym kosztów zastępstwa procesowego;
- rozpoznanie sprawy na rozprawie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że umknęło uwadze Sądu I instancji, że SKO, sugerując się wskazaną w pierwotnym wniosku podstawą prawną, ograniczyło swoje rozważania wyłącznie do kwestii, czy przy wydawaniu przedmiotowej decyzji rażąco naruszono prawo. Ani badanie pierwotne, ani ponowne nie przyniosło innego rezultatu jak ten, że ta przesłanka unieważnienia decyzji (z powodu rażącego naruszenia prawa) w sprawie nie wystąpiła, gdyż brak tutaj oczywistości naruszenia, jasności treści naruszonego przepisu oraz wymaganego charakteru naruszonej normy prawnej. Natomiast badanie kwestii właściwości organu administracji publicznej (w tym przypadku wydającego zezwolenie), a więc odniesienie się do rzeczywistych zarzutów wniosku Stowarzyszenia, SKO wykonało jedynie pozornie i pobieżnie, tzn. ograniczając się do ustalenia, że przepisy o właściwości nie zostały naruszone, gdyż zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 6 ustawy z 13.09.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 250, dalej: u.cz.p.), zezwolenia udziela, w drodze decyzji organ gminy właściwy ze względu na miejsce świadczenia usług. Schronisko umiejscowione jest w C., na ulicy J. zatem organem właściwym do wydania zezwolenia był Burmistrz C., co też w sprawie nastąpiło. Poprzestając na tym, SKO nie stwierdziło zatem naruszenia art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., tj. wydania zezwolenia z naruszeniem przepisów o właściwości. Jednocześnie SKO całkowicie powstrzymało się od rozstrzygnięcia istoty wniosku Stowarzyszenia, tj. zbadania właściwości organu przy określeniu nie miejsca świadczenia usług, a obszaru działalności objętej zezwoleniem, który dla prowadzenia schroniska dla bezdomnych zwierząt wskazany został w decyzji jako teren Rzeczpospolitej Polskiej. Obszar działalności schroniska dla zwierząt, a dokładnie rzekoma nieostrość tego terminu, brak definicji legalnej i powstający na tym tle, w ocenie SKO, wątpliwy stan prawny oraz wynikająca stąd konieczność wykładni i rozbieżności interpretacyjne, analizowane były przez SKO wyłącznie pod kątem badania wystąpienia ewentualnego rażącego naruszenia prawa, tj. naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a nie art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.