Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska /spr./ Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędzia del. NSA Janina Kosowska Protokolant Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2241/10 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. K. na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. K. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków (sygn. akt I SA/Wa 2241/10).
Ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez Sąd I instancji wynika, że Opolski Wojewódzki Konserwator Zabytków decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr[...], wpisał do rejestru zabytków budynek mieszkalno - administracyjny wraz z przylegającym spichlerzem - pozostałości dawnego zespołu młyna przemysłowego przy ul. S. w G., położony na działkach ewidencyjnych nr [...] i [...].
Po rozpoznaniu odwołania B. K. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] września 2010 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Uzasadniając swoje stanowisko podał, że postępowanie administracyjne w sprawie wpisania do rejestru zabytków dawnego zespołu młyna zbożowego wraz z budynkami gospodarczymi zostało wszczęte z urzędu w konsekwencji wydania przez Opolskiego Konserwatora Zabytków decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. wstrzymującej prace rozbiórkowe ww. obiektów. Decyzja z dnia [...] kwietnia 2010 r. została wydana po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, w tym oględzin obiektów przeprowadzonych w dniu [...] marca 2010 r. Organ I instancji w poszanowaniu wartości historycznej i naukowej omawianych obiektów, wpisał je do rejestru zabytków jako pozostałości dawnego zespołu młyna przemysłowego przy ul. S. w G., określając w ten sposób ich kontekst historyczny. Z tego punktu widzenia stanowią one relikt ww. zespołu młyna przemysłowego, będąc nośnikiem istotnych wartości historycznych i architektonicznych. Odnosząc się do faktu uzgodnienia w 2004 r. rozbiórki obiektów w części produkcyjnej dawnego młyna organ odwoławczy wskazał, iż motywy tego działania organ I instancji wyjaśnił wyczerpująco w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Budynki w części produkcyjnej były obiektami bezstylowymi o zdegradowanych lub niewielkich wartościach architektonicznych. Należało zatem stwierdzić, iż w tym kontekście jasne są przesłanki zarówno zgody na rozbiórkę obiektów w części produkcyjnej omawianego zespołu, jak i wpisania do rejestru zabytków najwartościowszych jego elementów.
Zdaniem Ministra pozostałości zespołu budowlanego dawnego młyna przemysłowego odpowiadają definicji zabytku nieruchomego zawartej w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm., dalej jako: ustawa). Natomiast zgodnie z przepisem art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy zabytki nieruchome stanowiące działa architektury i budownictwa podlegają ochronie i opiece bez względu na stan zachowania.
Odnosząc się do zarzutów odwołującej się Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego stwierdził, że ograniczenie prawa własności strony, będące konsekwencją wpisania do rejestru zabytków przedmiotowych budynków wynika z przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a zatem jest prawnie dopuszczalne. Fakt wpisania do rejestru zabytków omawianych obiektów powoduje pewne ograniczenia w rozporządzaniu częścią własności, w postaci konieczności zachowania przedmiotowych budynków oraz uzgadniania planowanych prac przy tych budynkach z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Nie wyklucza to jednakże użytkowania ww. obiektów przez właściciela, ani nie wkracza w zakres istoty prawa własności, prawa majątkowego czy prawa do dziedziczenia.