Dnia 26 października 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej F. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt II SA/Gl 911/14 w sprawie ze skargi F. S. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. oddala wniosek B. S. o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z [...] września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] września 2014 r. sprawy ze skargi F. S. na decyzję Wojewody [...] z [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddalił skargę.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:
W piśmie z [...] czerwca 2013 r. B. S., zam. ul. [...] w B. wystąpiła do Prezydenta Miasta B. (dalej: organ I instancji) o wymeldowanie z pobytu stałego swojego byłego męża F. S. (dalej: skarżący) z mieszkania pod adresem jak wyżej. Wskazała, że jest jedyną właścicielką ww. lokalu, a były mąż opuścił mieszkanie [...] grudnia 2011 r. dobrowolnie. Podniosła również, że w mieszkaniu nie znajdują się żadne rzeczy byłego męża. Od [...] stycznia 2012 r. były mąż wynajmuje mieszkanie w B. przy ul. [...].
W dniu [...] czerwca 2013 r. organ I instancji wszczął postępowanie w sprawie. W jego ramach dokonano oględzin lokalu położonego przy ul. [...] w B., w ramach których ustalono, że brak tam rzeczy osobistych skarżącego, za wyjątkiem aparatów fotograficznych i albumów ze zdjęciami. Przesłuchano również świadków H. N., A. P. i J. K., którzy oświadczyli, że skarżący nie przebywa w spornym lokalu. W aktach sprawy znajduje się również pisemne oświadczenie F. S., który nie zgadza się na wymeldowanie i wyjaśnia okoliczności opuszczenia mieszkania (konieczność opieki nad chorą matką). Kwestionuje wreszcie wartość dowodową zeznań świadków, których przesłuchania domagała się B. S..
Organ I instancji zwrócił się również do Policji o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego w sprawie. Komendant Komisariatu Policji I w B. poinformował organ, że F. S. nie przebywa w mieszkaniu od około 2 lat.
W decyzji z [...] września 2013 r. nr [...] organ I instancji orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z mieszkania położonego przy ul. [...]w B. W uzasadnieniu stwierdził, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.). W ocenie organu, skarżący dobrowolnie opuścił sporny lokal oraz nie znajduje się tam centrum jego spraw życiowych.
Od decyzji organu I instancji odwołanie do Wojewody [...] (organ II instancji) złożył skarżący domagając się jej uchylenia. Podniósł, że organ I instancji nie ustalił, że jego opuszczenie spornego lokalu ma charakter trwały.
Wojewoda [...] w decyzji z [...] listopada 2013 r. nr [...] uchylił skarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Uznał, że ten ostatni nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości charakteru opuszczenia spornego lokalu przez skarżącego oraz, gdzie obecnie mieści się centrum jego spraw życiowych.
Ponownie rozpatrując sprawę organ I instancji, zgodnie z zaleceniami organu II instancji podjął dalsze postępowanie dowodowe. Przede wszystkim w piśmie z [...] listopada 2013 r. wystąpił do Komisariatu Policji III w B. o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, czy skarżący zamieszkuje w mieszkaniu przy ul [...]. W ramach tego wywiadu ustalono, że skarżący jest sporadycznie widywany w ww. lokalu.