Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.) sędzia NSA Joanna Banasiewicz sędzia del. WSA Leszek Kamiński Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2011 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wr 329/10 w sprawie ze skargi K. C. na uchwałę Rady Miejskiej w Jaworzynie Śląskiej z dnia 1 czerwca 2010 r. nr XLII/23/10 w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego 1. prostuje w zaskarżonym wyroku datę i numer zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Jaworzynie Śląskiej w ten sposób, że w miejsce "z dnia 1 czerwca 2010 r. nr XLII/23/10" wpisuje "z dnia 9 marca 2010 r. nr XL/10/10", 2. oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 października 2010 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę K. C. na uchwałę Rady Gminy J. Ś. z dnia [...] Nr [..] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego (sygn. akt III SA/Wr 329/10).
W uzasadnieniu tej uchwały Rada powołała się na treść pisma Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] Nr [..] wskazując, że w dniu 27 września 2009 r. K. C. (radny Rady Miejskiej w J.) sprzedawał alkohol na festynie rodzinnym odbywającym się w świetlicy wiejskiej we wsi W.w gminie J.- a zatem na terenie stanowiącym własność Gminy. Na sprzedaż alkoholu (do 4,5%) skarżący posiadał zezwolenie wydane przez Burmistrza J., które uprawniało go do sprzedaży napojów alkoholowych podczas festynu organizowanego w W. (obok świetlicy wiejskiej) w dniu 27 września 2009 r. od godz. 14.00 do godz. 24.00. Zdaniem Rady K. C. sprzedając, jako właściciel Sklepu Ogólnospożywczego S., alkohol na terenie będącym własnością Gminy J., prowadził działalność z wykorzystaniem mienia gminy. Dla stwierdzenia naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 24f ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.; dalej jako u.s.g.) nie ma bowiem znaczenia, że sprzedaż alkoholu miała miejsce jednorazowo.
K. C. zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, domagając się jej uchylenia. W uzasadnieniu skargi przyznał, że faktycznie uzyskał jednodniowe zezwolenie na sprzedaż alkoholu na festynie, lecz zezwolenie to uzyskał tylko na prośbę proboszcza i rady parafialnej, ponieważ oni nie mogli występować o udzielenie jednorazowego zezwolenia, a cały dochód uzyskany podczas festynu miał zostać przeznaczony na parafię. Podał, że motywem jego działania była chęć pomocy parafii, a nie uzyskanie korzyści majątkowej. Ponadto skarżący wskazał, że w momencie wystąpienia o zezwolenie, planowanym miejscem organizacji festynu był plac przy kościele w W., który nie jest położony na terenie gminy J. Skarżący przyznał, iż wszystkie produkty, w tym alkohol, były dostarczane na festyn przez parafian. Każdy organizował swoje stoisko sprzedaży i cały dochód przekazywał proboszczowi, przy czym - jak podkreślił skarżący - on nie organizował żadnych stoisk ze sprzedażą jakichkolwiek produktów, w tym w szczególności alkoholu. Skarżący zaznaczył, że w dniu festynu był wprawdzie sprzedawany alkohol, lecz nie przez niego, a za pośrednictwem innych osób.
Skarżący zarzucił organowi uchybienia w zakresie ustaleń faktycznych na okoliczność zaistnienia przesłanek pozwalających stwierdzić, że w czasie festynu prowadził on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.) i to działalność z wykorzystaniem mienia gminy. Wskazał, że samo uzyskanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu jest czynnością techniczną i nie przesądza o prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej. Podkreślił, że w treści art. 24f ust. 1 u.s.g. ustawodawca przewidział ograniczenia w zakresie aktywności gospodarczej radnych, gdy taka aktywność miałaby związek z gminą lub jej mieniem. Zdaniem skarżącego ustawodawca wprowadził generalny zakaz używania przez radnego mienia komunalnego gminy w prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na jej przedmiot, rodzaj majątku komunalnego i tytuł prawny. Przy czym istotne jest faktyczne dysponowanie tym mieniem gminy w prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie skarżącego przy dokonaniu wykładni art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie można poprzestać na ustaleniu jego literalnego brzmienia, jak to uczynił organ w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały. Dla ustalenia prawidłowego sensu tej normy należy bowiem uwzględnić również reguły wykładni funkcjonalnej i celowościowej. Skarżący podniósł, iż Rada Miejska w J., przed podjęciem uchwały, o której mowa w art. 190 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 159, poz. 1547 ze zm.), winna była zweryfikować, na podstawie wszelkich dostępnych jej środków, czy spełnione zostały przesłanki z art. 24 f u.s.g. - czego jednak - zdaniem skarżącego - obiektywnie nie uczyniła. Niepodjęcie działań zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz w związku z tym brak podstawy prawnej do wydania zaskarżonej uchwały uzasadnia wniosek o jej uchylenie.