Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk /spr./ Sędziowie sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant starszy asystent sędziego Dominika Człapińska po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Sp. j. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 1908/11 w sprawie ze skargi [...] Sp. j. z siedzibą w B. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 6 lutego 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 1908/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] Sp. j. z siedzibą w B. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy.
Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2011 r. (sygn. akt IV SA/Wa 330/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 30 listopada 2010 r., którym utrzymano w mocy postanowienie tego organu z dnia 29 września 2010 r. o odmowie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla budowy wolnostojącej, podświetlanej konstrukcji reklamowej na działce nr [...] w miejscowości K. na działce ew. nr [...]. Przyczyną takiego rozstrzygnięcia było to iż nie zwrócono się do organu wnioskującego uzgodnienie o uzupełnienie braków w dokumentacji sprawy czy też nieścisłości w informacjach, które stanowiły przeszkodę dla oceny całokształtu sprawy. Jako uchybienie zakwalifikowano również nie rozpatrzenie zarzutów merytorycznych zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, gdzie wywodzono, iż realizacja inwestycji nie budziła zastrzeżeń w świetle art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) oraz § 293 ust. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, postanowieniem z dnia 21 września 2011 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 i art. 144 K.p.a. utrzymał w mocy wskazane wcześniej postanowienie z dnia 29 września 2010 r. Uzasadniając to orzeczenie podał, iż przyjęty przez Radę Ministrów Program Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego 2005 - 2007 - 2013 GAMBIT 2005 wskazuje na potrzebę priorytetowego potraktowania działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego. Tablica reklamowa, której budowę uzgadniano, jest usytuowana zgodnie z wymaganiami art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, jednakże, jako oświetlona naruszałaby zakaz wskazany w art. 45 ust. 1 pkt 7 Prawa o ruchu drogowym (umieszczanie w pobliżu drogi urządzeń wysyłających lub odbijających światło w sposób powodujący oślepienie albo wprowadzający w błąd uczestnika ruchu). Dalej organ wskazał, iż reklama wyposażona w urządzenia emitujące światło i podświetlana stanowiłaby znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego przez oślepienie kierowców oraz przez koncentrowanie na sobie uwagi, a w konsekwencji odwrócenie od sytuacji panującej na drodze, gdzie jest konieczne zachowanie szczególnej ostrożności. Reklama powoduje dekoncentracje kierowców, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku dróg o bardzo dużym natężeniu ruchu a takie występuje w danym przypadku. Według pomiarów z 2010 r. ruch na odcinku autostrady A2, w pobliżu którego umieszczona ma być reklama, wynosi średnio aż 17 933 pojazdów na dobę. W czasie pobierania przez kierowcę informacji z różnych elementów otoczenia np. reklam nie obserwuje on sytuacji na drodze przed poruszającym się pojazdem, a takie chwilowe odwrócenie uwagi wpływa na bezpieczeństwo uczestników ruchu zwłaszcza na autostradzie, gdzie dopuszczalna prędkość wynosi do 140 km./h. Chwilowe rozproszenie uwagi kierowcy przez nośniki reklamowe może być jednym z wielu powodów zaistnienia wypadku drogowego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie wynika, że planowana reklama ma być skierowana do kierujących pojazdami, bowiem jej lokalizacja i znaczne gabaryty (wysokość i szerokość rzędu 15 m.) jednoznacznie wskazują, iż jest ona adresowana właśnie do uczestników ruchu drogowego na autostradzie. Reklama niosąca podaną w abstrakcyjnej formie informację przyciąga uwagę kierowców a przez to spowalnia ich reakcje a natężenie ruchu drogowego rośnie. W przedmiotowym przepadku reklama wysokości pięciopiętrowego budynku, choć zlokalizowana w znacznej odległości od autostrady skupi uwagę korzystających z drogi kierowców powodując częstokroć sytuacje niebezpieczne na drodze.