Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia NSA Jan Bała (spr.) Sędzia del. WSA Alicja Jaszczak-Sikora Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 16 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 362/09 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację radcowską 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości; 2. uchyla decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją uchwałę Komisji Egzaminacyjnej nr 2 do spraw aplikacji radcowskiej przy Ministrze Sprawiedliwości na obszarze właściwości Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. z dnia [...] września 2008 R., nr [...]; 3. zasądza od Ministra Sprawiedliwości na rzecz A. W. kwotę 640 (sześćset czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania.
Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 362/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę A. W. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z [...] grudnia 2009 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację radcowską.
Sąd orzekał w następującym stanie sprawy. Komisja Egzaminacyjna do spraw aplikacji radcowskiej przy Ministrze Sprawiedliwości na obszarze właściwości Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. uchwałą z dnia [...] września 2008 r., nr [...] stwierdziła, że A. W., otrzymała z egzaminu konkursowego na aplikację radcowską 189 punktów, wobec czego uzyskała z tego egzaminu wynik negatywny.
Skarżąca odwołała się od powyższej uchwały do Ministra Sprawiedliwości wskazując, iż pytania egzaminacyjne nr 100 oraz 194 sformułowane zostały w sposób niejednoznaczny.
Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. utrzymał w mocy zaskarżoną uchwałę, poddał analizie prawidłowość przygotowania egzaminu, jak i jego przebieg oraz odniósł się do poszczególnych pytań i odpowiedzi zakwestionowanych przez skarżącą w odwołaniu. Omawiając pytanie nr 100 organ przytoczył jego treść, która brzmiała następująco: "Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, jeżeli strona wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji, nie dołączając jednocześnie do wniosku samej apelacji:
A. sąd odrzuci wniosek o przywrócenie terminu,
B. sąd oddali wniosek o przywrócenie terminu,
C. przewodniczący wzywa stronę do uzupełnienia tego braku w terminie tygodniowym pod rygorem zwrotu wniosku."
Skarżąca udzieliła odpowiedzi "A", podczas gdy zdaniem organu prawidłową była odpowiedź "C". Skarżąca podniosła, że pytanie to sformułowane zostało w sposób niejednoznaczny. Budziło wątpliwości, którego postępowania pytanie miało dotyczyć lub też którego z etapów postępowania oraz nie zawierało istotnej na gruncie obowiązujących przepisów informacji, w jakim konkretnie postępowaniu strona wnosiła o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. Zdaniem organu, istota pytania sprowadzała się do odpowiedzi na pytanie, jak postąpi sąd albo przewodniczący z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji, jeżeli do tego wniosku nie dołączono apelacji. Skarżąca natomiast usiłowała do treści pytania wprowadzić dodatkową przesłankę w postaci niedopuszczalności wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia środka odwoławczego w przypadkach określonych w art. 170 k.p.c. W opinii organu w zakwestionowanym pytaniu ani słowem nie wspomniano o niedopuszczalności wniosku o przywrócenie terminu, zatem nie jest uprawnione twierdzenie skarżącej, że pytanie zostało tak ogólnie sformułowane, że mogłoby także obejmować przypadki określone w art. 170 k.p.c.