Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędziowie NSA Zofia Borowicz (sprawozdawca) del. WSA Jacek Czaja Protokolant Dorota Gaj-Mizerska po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 705/11 w sprawie ze skargi P. C. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od P. C. na rzecz Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem objętym skargą kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę P. C. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia [...] stycznia 2011 r. w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego.
Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji podał, że Komisja Egzaminacyjna nr [...] do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego przy Ministrze Sprawiedliwości z siedzibą w W. uchwałą nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. stwierdziła, powołując się na art. 366 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.), dalej jako: u.r.p., że P. C. uzyskał wynik negatywny z egzaminu radcowskiego. W uzasadnieniu wskazano, że zdający z części pierwszej egzaminu otrzymał ocenę dostateczną, z drugiej części egzaminu ocenę dostateczną, z trzeciej części (z zakresu prawa cywilnego) ocenę niedostateczną, z czwartej części ocenę dostateczną oraz z piątej części ocenę dostateczną.
Komisja Egzaminacyjna II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego utrzymała w mocy uchwałę Komisji Egzaminacyjnej nr [...], z dnia [...] sierpnia 2010 r. Komisja II stopnia ustaliła, że egzaminatorzy wystawili skarżącemu oceny niedostateczne za sporządzoną apelację, wskazując na następujące uchybienia:
1) niedoprecyzowane wnioski apelacyjne (kwota, data, od której należałoby zasądzić odsetki),
2) niewłaściwy sposób określenia stron postępowania - zasadne byłoby używanie pojęć znanych - powód i pozwany, nieprawidłowo do apelacji dołączono po raz kolejny pełnomocnictwo,
3) oparcie wniosków apelacji i jej zarzutów na twierdzeniu, że strony zawarły umowę przedwstępną w sytuacji, gdy umowa łącząca strony winna być kwalifikowana jako nienazwana umowa określona jako deweloperska,
4) domaganie się równolegle kwoty podwójnego zadatku oraz odszkodowania,
5) dochodzenie odszkodowania z tytułu różnicy wartości mieszkań w ramach ujemnego interesu umownego,
6) uznanie, iż istnieją podstawy do apelacji w zakresie utraty ulgi podatkowej w sytuacji, gdy powodowie nie przedstawili żadnych dowodów na utratę ulgi we wskazanej przez nich kwocie,
7) niezrozumiały zarzut z art. 123 § 1 k.c., gdyż autor nie zwrócił uwagi, że roszczenie z tytułu zadatku zostało zgłoszone dopiero w trakcie procesu, zatem wniesienie pozwu nie przerwało biegu przedawnienia roszczenia o zadatek.
Organ odwoławczy przyznał, że prawidłowe zakwalifikowanie umowy stanowiło trudność dla zdających z uwagi na występującą w doktrynie i orzecznictwie rozbieżność poglądów co do charakteru prawnego tzw. umowy deweloperskiej i dlatego ostatecznie oceniła za niedyskwalifikujące w pracy skarżącego przyjęcie, że strony łączyła umowa przedwstępna, a nie tzw. umowa deweloperska. Uznała bowiem, że przy przyjęciu, że strony łączyła umowa przedwstępna, w orzecznictwie SN można znaleźć stanowisko dopuszczające objęcie obowiązkiem odszkodowawczym zarówno strat jak i również utraconych korzyści, poniesionych w związku z zawarciem umowy przedwstępnej.