Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Irena Wiszniewska-Białecka (spr.) Sędzia del. WSA Sylwester Miziołek Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skarg kasacyjnych Ministra Finansów oraz Spółki B od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015 r., sygn. akt V SA/Wa 656/15 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] września 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia koncesji na prowadzenie kasyna gry oddala skargi kasacyjne.
Skarżąca złożyła odwołanie od decyzji odmawiającej udzielenia jej koncesji na prowadzenie kasyna gry, jednakże Minister Finansów nie uwzględnił go i utrzymał w mocy swoją decyzję wydaną w I instancji. W uzasadnieniu podkreślił, że w postępowaniu koncesyjnym prowadzonym na podstawie ustawy o grach hazardowych odpowiednie zastosowanie znajdował art. 207 Ordynacji podatkowej, który uprawniał do skierowania do wszystkich uczestników przetargu indywidualnych decyzji rozstrzygających każdą sprawę co do jej istoty. Minister Finansów zauważył również, że w decyzji wskazano, iż komisja przetargowa dokonała analizy i oceny ofert złożonych przez Spółkę A oraz Spółkę B w zakresie ich zgodności z kryteriami określonymi w zawiadomieniu o przetargu, jak również wyjaśniono, że oferta trzeciego uczestnika przetargu (Spółka C) nie spełnia wymagań co do określonych w zawiadomieniu o przetargu treści ofert.
Skarżąca wniosła skargę na decyzję Ministra Finansów z [...] września 2014 r.
WSA uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy i podlega uchyleniu.
Zdaniem WSA, rozpatrywane postępowanie o udzielenie koncesji na prowadzenie kasyna gry w województwie lubuskim dotyczyło jednej sprawy w znaczeniu, o którym mowa w art. 207 Ordynacji podatkowej. Sąd podzielił przy tym pogląd prezentowany w wyroku NSA z 27 lutego 2012 r. (sygn. akt I FSK 457/11), że nie można pojęcia sprawy administracyjnej sprowadzać tylko do treści żądania podmiotu (podmiotów), ponieważ w chwili złożenia żądania wszczęcia postępowania sprawa administracyjna już istnieje, zaś żądanie to jedynie czyni sprawę przedmiotem postępowania administracyjnego. Zasadą w postępowaniu powinno być zatem rozpatrzenie i rozstrzygnięcie całej sprawy co do jej istoty jedną decyzją, a jeżeli przedmiotem postępowania jest jedna sprawa administracyjna, w której udział bierze kilka stron, to powinna zapaść jedna wspólna decyzja administracyjna kształtująca sytuację prawną wszystkich stron postępowania.