Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska- Kuraszkiewicz Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI SA/Wa 250/13 w sprawie ze skargi D. P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu wstępnego na aplikację radcowską 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D. P. na rzecz Ministra Sprawiedliwości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 r. o sygn. VI SA/Wa 250/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę D. P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu wstępnego na aplikację radcowską.
Sąd I instancji przyjął, że organ prawidłowo utrzymał w mocy uchwałę Komisji Egzaminacyjnej do spraw aplikacji radcowskiej przy Ministrze Sprawiedliwości z siedzibą w W. z dnia [...] września 2012 r., którą stwierdzono, że skarżąca uzyskała negatywny wynik z egzaminu wstępnego na aplikację radcowską.
Zdaniem Sądu, egzamin został przeprowadzony z zachowaniem wymagań formalnych przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.). Natomiast co do kwestii merytorycznej prawidłowości pytań testowych zakwestionowanych przez skarżącą oraz udzielonych przez nią odpowiedzi, Sąd uznał, że kwestia ta została w sposób jednoznaczny wyjaśniona w zaskarżonej decyzji. W myśl przepisów ustawy o radcach prawnych, że pytania egzaminacyjne powinny być precyzyjne i jednoznaczne, a taka precyzja i jednoznaczność możliwa jest wówczas, gdy poprawna odpowiedź wynika z treści przepisów prawa, nie zaś z ich często niejednoznacznej interpretacji, a ponadto odpowiada wymogom logiki. W ocenie Sądu, taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.
Odnosząc się do zakwestionowanych pytań nr 25, 26, 29, 77, 93 oraz 98, Sąd stwierdził, że Minister Sprawiedliwości właściwie ustalił, iż pytania te zostały sformułowane jasno oraz precyzyjnie, a wśród zaproponowanych dla nich odpowiedzi, tylko jedna był właściwa, wynikając wprost z przepisów prawa. Nawet jeśli przepis prawny nie zawierał treści danej normy prawnej expressis verbis, to normę tę można było łatwo odtworzyć, wykazując tym samym podstawową znajomość zasad prawa, która powinna być nabyta w wyniku ukończenia studiów prawniczych. W orzecznictwie przyjmuje się, iż dopuszczalne jest wymaganie od kandydatów na aplikantów znajomości podstawowych zasad wykładni prawa, czy analitycznego myślenia. Zdający muszą chociażby umieć rekonstruować nieskomplikowane normy prawne, czy potrafić rozstrzygać proste problemy interpretacyjne.
Zdaniem Sądu, zakwestionowane pytanie nr 25 dotyczyło podstawowej zasady obowiązującej w postępowaniu karnym przyspieszonym. Prawidłową była odpowiedź "A", że w tym postępowaniu nie ma możliwości odraczania ogłoszenia wyroku przez sąd. Skarżącej jako absolwentce prawa, powinno być wiadome, że odroczenie ogłoszenia wyroku w postępowaniu przyspieszonym, wiąże się z przedłużeniem tego postępowania. Ponadto, z natury rzeczy w postępowaniu przyspieszonym rozpoznawane są sprawy karne proste i nieskomplikowane, co również wyklucza odpowiedź "C" udzieloną przez skarżącą oraz odpowiedź "B", w których mowa o "zawiłości" spraw.
Ustosunkowując się do zastrzeżeń skarżącej odnośnie pytania nr 26, dotyczącego sporządzania z urzędu uzasadnienia wyroku przez sąd karny odwoławczy, Sąd podzielił stanowisko Ministra Sprawiedliwości, że pytanie to było proste i wymagało znajomości procedury karnej w zakresie sporządzania uzasadnienia wyroków. Bez wnikania zatem w meandry tej procedury, można było udzielić prawidłowej odpowiedzi, iż uzasadnienie powinno być sporządzone z urzędu zawsze, gdy zgłoszone zostało zdanie odrębne. Zdanie odrębne jest bowiem wyrazem braku jednomyślności sądu. Instytucja ta, choć w praktyce - zwłaszcza sądów niższego rzędu - nieczęsto wykorzystywana, pełni istotną funkcję w procesie karnym. Z jednej bowiem strony daje przegłosowanemu członkowi składu orzekającego możliwość zamanifestowania, że w określonej kwestii posiada on inne zdanie niż większość składu orzekającego, z drugiej zaś stanowi istotny sygnał dla stron, że w sprawie występują takie zagadnienia faktyczne lub prawne, których jednomyślne rozstrzygnięcie było dla składu orzekającego niemożliwe, co może mieć znaczenie z punktu widzenia ewentualnego wniesienia środka odwoławczego. Idąc tym tokiem rozumowania, prawidłowa odpowiedź na pytanie nr 26 (odpowiedź "B") nie mogła nastręczać kandydatowi istotnych trudności.