Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Izabella Janson po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 20 października 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 981/21 w sprawie ze skargi (...) Sp. z o.o. Sp.k. w (...) na decyzję Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia (...) nr (...) w przedmiocie kary pieniężnej za niezastosowanie się do obowiązku czasowego ograniczenia prowadzenia działalności przez przedsiębiorców oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (dalej: WSA, sąd I instancji) objętym skargą kasacyjną wyrokiem z 20 października 2021 r., sygn. akt II SA/Rz 981/21, po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w R. (dalej: Skarżąca, Spółka, Strona), uchylił zaskarżoną decyzję Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w R. (dalej: Organ, PPWIS) z (...), nr (...) w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. (dalej: Organ I instancji, PPIS) z dnia (...), nr (...).
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
Decyzją z (...) nr (...), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R., działając na podstawie art. 48a ust. 1 pkt 3, ust. 3 pkt 1, ust. 4 i 7 w zw. z art. 46b pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. 2020 r., poz. 1845 ze zm., dalej: u.z.z.z.), § 10 ust. 19 i 20 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r., poz. 2316 ze zm., dalej: rozporządzenie RM z 21 grudnia 2020 r.) oraz art. 104, art. 107 § 1, art. 189a i art. 189d ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej: k.p.a.) - wymierzył Spółce karę pieniężną w kwocie 10 000 zł za niezastosowanie się do czasowego ograniczenia określonych zakresów działalności przedsiębiorców w zakresie innych form rozrywki lub rekreacji organizowanych w pomieszczeniach lub w innych miejscach o zamkniętej przestrzeni oraz pozostałej działalności rozrywkowej i rekreacyjnej.
Spółka od wyżej wymienionej decyzji wniosła odwołanie, które przez PPWIS nie zostało uwzględnione. PPWIS decyzją z (...) - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 48a ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1, ust. 4 i 7 w zw. z art. 46b pkt 2 u.z.z.z., § 10 ust. 19 i 20 rozporządzenia RM z 21 grudnia 2020 r. oraz § 9 ust. 20 i 21 rozporządzenia RM z dnia 19 marca 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2021 r., poz. 512) - utrzymał w mocy decyzję Organu I instancji.
Wobec powyższego Spółka wniosła skargę zarzucając PPWIS naruszenie wskazanych w niej przepisów postępowania oraz prawa materialnego, z kolei Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
Sąd I instancji uwzględnił skargę stwierdzając, że kwestią mającą kluczowe znaczenie w sprawie jest podstawa prawna nałożenia na Spółkę administracyjnej kary pieniężnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że przepisy związane z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem epidemii wywołanej wirusem SARS-CoV-2, stanowiące de facto ograniczenie wolności i praw obywatelskich, zamieszczano w rozporządzeniach, bez przyjęcia stosownych merytorycznych rozwiązań ustawowych przewidujących takie ograniczenia. Zdaniem Sądu I instancji ograniczenia i zakazy wprowadzane przez Radę Ministrów na podstawie upoważnienia wynikającego z art. 46a i 46b u.z.z.z. były dokonywane bez zawarcia kompetencji w samej ustawie. W ocenie WSA tego rodzaju działania prawodawcy byłyby dopuszczalne w przypadku ogłoszenia stanu klęski żywiołowej, który nie został wprowadzony.