Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędziowie NSA Hanna Kamińska del. WSA Zbigniew Czarnik (spr.) Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 20 września 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 listopada 2010 r. sygn. akt V SA/Wa 899/10 w sprawie ze skargi M. F. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. F. na rzecz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2010 r. sygn. akt V SA/Wa 899/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. (dalej: WSA w W.) oddalił skargę M. F. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: GDDKiA) z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym.
Wyrok ten wydano w następującym stanie sprawy:
W dniu [...] grudnia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. W. sporządził tytuł wykonawczy nr [...], którym objęto należność pieniężną w kwocie 46.200 zł wynikającą z decyzji z dnia [...] października 2004 r. nr [...] wydanej przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Zarzuty przeciwko ww. tytułowi wniósł M. F., podnosząc, że obowiązek uiszczenia kary pieniężnej uległ przedawnieniu. Zdaniem strony nie był on również wymagalny, ponieważ przed Ministrem Infrastruktury toczyło się postępowanie o nr [...]. Strona uznała, że zastosowano wobec niej niedopuszczalny środek egzekucyjny, a tytuł wykonawczy nie spełniał wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ponieważ w ocenie strony nie wskazywał podstawy prawnej obowiązku i podstawy prawnej prowadzenia egzekucji oraz wadliwie określał możliwe do zastosowania środki egzekucyjne.
Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] GDDKiA wniósł o oddalenie zarzutów. W ocenie wierzyciela obowiązek uiszczenia kary pieniężnej nie uległ 5-letniemu terminowi przedawnienia, ponieważ statuujący go przepis art. 40d ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych obowiązuje od dnia 4 października 2005 r. Natomiast stwierdzenie przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia nastąpiło dnia 1 października 2003 r., zatem w czasie, gdy termin ten nie obowiązywał. Postępowanie toczące się przed Ministrem Infrastruktury w ocenie wierzyciela nie miało związku z postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na podstawie prawomocnej decyzji nakładającej karę pieniężną. Natomiast w kwestii środka egzekucyjnego zdaniem GDDKiA winien wypowiedzieć się organ egzekucyjny. Wierzyciel zwrócił jednak uwagę, że w dniu stwierdzenia przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia przepis art. 13g ust. 12 ustawy o drogach publicznych nie obowiązywał. Tytuł wykonawczy uznano za spełniający wymogi art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, na skutek wniosku M. F., GDDKiA postanowieniem z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. Podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko wierzyciel uzupełnił, że nie tylko stwierdzenie przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, ale także decyzja z dnia [...] października 2004 r. nakładająca karę pieniężną wydana została przed wejściem w życie przepisu art. 40d ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wprowadzającego termin przedawnienia, który dotychczas miał być określony w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych i ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Termin 5 lat należało zatem liczyć od końca roku, w którym należano uiścić należność. Obowiązek zapłaty nie uległ przedawnieniu, ponieważ złożenie skargi przez M. F. na decyzję GDDKiA z dnia [...] grudnia 2004 r., utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] października 2004 r., zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej skutkowało zawieszeniem terminu przedawnienia. Przerwanie terminu nastąpiło w związku z zastosowaniem środka egzekucyjnego zgodnie z art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej.