Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędziowie NSA Stefan Babiarz, WSA del. Ludmiła Jajkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. T. B. S. spółki z o.o. z siedzibą w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 19 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Go 1157/07 w sprawie ze skargi Z. T. B. S. spółki z o.o. z siedzibą w Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 23 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 19 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Go 1157/07, oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 23 października 2007 r., nr [...], odmawiającą uchylenia bądź zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 7 sierpnia 2007 r., nr [...], w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w kwestii wydatków z tytułu opłat za przyłącza energetyczne i gazowe.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd, uznając skargę za bezzasadną, przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:
Z. T. B. S. spółka z o.o. w Z. (dalej: skarżąca) pismem z dnia 1 maja 2007 r. (uzupełnionym pismem z dnia 31 maja 2007 r.) wniosła o udzielenie interpretacji w powyższym zakresie.
W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że przedmiotem działalności spółki jest budowa domów mieszkalnych i ich eksploatacja na zasadach najmu, sprawowanie na podstawie umów zlecenia zarządu budynkami mieszkalnymi, które nie stanowią własności spółki. Ponadto skarżąca wskazała, że realizuje inwestycje przy pomocy środków finansowych gminnych, Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, własnych oraz bankowych.
Skarżąca uznała, powołując się na art. 16g ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. z 2000 r. Dz.U. Nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej: u.p.d.o.p.), a także na art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (j.t. z 2000 r. Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm. - dalej: ustawa z dnia 26 października 1995 r.), że opłaty ponoszone na przyłącze energetyczne i gazowe mogą być zaliczane do wartości inwestycji całego budynku mieszkalnego, który następnie zostanie przyjęty jako środek trwały podlegający amortyzacji.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. wskazanym na wstępie postanowieniem uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe.
Organ wskazał, powołując się na art. 15 ust. 1, art. 16a ust. 1 i ust. 2a) u.p.d.o.p., iż przyłącza energetyczne i gazowe nie mogą samodzielnie funkcjonować (tworzą wraz z innymi składnikami całość systemu energetycznego lub gazowego), a więc nie spełniają warunku kompletności środka trwałego wnioskodawcy, który jest niezbędny przy kwalifikacji środka trwałego, a w związku z tym wydatki z tym związane nie mogą stanowić kosztu wytworzenia środka trwałego.
Organ wskazał ponadto, iż wydatki związane z opłatami mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.
W zażaleniu skarżąca podniosła, oprócz dotychczasowej argumentacji, iż zaliczając opłaty do bieżących kosztów działalności ponosiłaby straty, ponieważ ze względu na ograniczenia ustawowe (stawka czynszu nie może przekroczyć maksymalnie 4% wartości odtworzeniowej lokalu) nie mogłaby tych kosztów egzekwować od przyszłych najemców w postaci czynszu.
Dyrektor Izby Skarbowej w Z. podtrzymał stanowisko organu pierwszej instancji.
Organ wskazał dodatkowo, iż art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r. reguluje kwestie związane z wykonaniem przyłączy technicznych, natomiast zapytanie dotyczy opłaty za przyłączenie do sieci będącej własnością dostawcy energii, o której mowa w art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (j.t. z 2006 r. Dz.U. Nr 89, poz. 625 ze zm. - dalej: Prawo energetyczne).