Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka Małgorzata Wolf - Mendecka (spr.), NSA, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 30 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2009 r. sygn. akt VIII SA/Wa 464/08 w sprawie ze skargi "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2009 r., sygn. akt VIII SA/Wa 464/08, mocą którego w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a. - oddalono skargę E. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r.
W motywach orzeczenia Sąd przedstawił stan sprawy. Podał, że organy podatkowe obu instancji stanęły w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) - zwanej dalej u.p.d.o.p. - na stanowisku, iż spółka zawyżyła w 2003 r. koszty uzyskania przychodów o kwotę 275.000 zł. Bezpodstawnie zaewidencjonowała bowiem w księgach podatkowych kwoty wynikające z dwóch faktur VAT z lipca 2003 r.:
1. wystawionej przez I. sp. z o.o. w T. na kwotę 250.000 zł tytułem rozliczenia umowy z 31 października 2002 r., dotyczącej doradztwa gospodarczego w zakresie pozyskania na rzecz skarżącej nieruchomości spełniającej wymogi ściśle przewidziane w tejże umowie. Organ I instancji ustalił, że przedmiotowa faktura nie odzwierciedla rzeczywistości. Świadczą o tym zeznania A. K. (prezesa zarządu I. Sp. z o. o., który podpisywał w imieniu tej Spółki 31.10.2002 r. umowę doradztwa gospodarczego ze skarżącą) oraz zeznania świadka K. M. (osoba sprawująca ochronę w czasie przewożenia pieniędzy przez M. J., późniejszego prezesa zarządu rzekomego kontrahenta skarżącej, który odmówił złożenia zeznań). Organ I instancji powołał się także na dowód z decyzji wydanej 28 czerwca 2006 r. dla I. Sp. z o. o., określającej jej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w kwocie "0", gdyż wszystkie faktury wystawione przez ten podmiot były "puste" - także sporna faktura z 1 lipca 2003 r. wystawiona dla skarżącej;
2. wystawionej przez S. sp. z o.o. za wykonanie analizy możliwości uruchomienia wolnego obszaru celnego w G. Organ nie dostrzegł związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy tym wydatkiem i przychodami skarżącej. Wyjaśnił przy tym, że skarżąca nie przedstawiła umowy ze szwedzką firmą IKEA (umowa miała dotyczyć wstępnych rozmów na temat współpracy gospodarczej, której efektem miało być uruchomienie wolnego obszaru celnego na terenie S. Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Podstrefie G.). Z wyjaśnień skarżącej (Z. S., prezesa jej zarządu) wynika, że wstępne rozmowy z IKEA nie przyniosły pożądanego rezultatu. Spółka dostarczyła sporządzone na jej zlecenie opracowanie eksperckie, którego dotyczyła sporna faktura. Organ I instancji podjął zatem stosowne działania zmierzające do wyjaśnienia okoliczności towarzyszących wystawieniu tej faktury oraz wykonaniu usługi ujawnionej w jej treści. W wyniku wstępnych czynności stwierdził, że pod adresem wskazanym jako siedziba S. Sp. z o. o. podmiot ten nie występuje. Skarżąca nie wskazała też żadnej z osób reprezentujących S. Sp. z o. o. w rozmowach dotyczących realizacji przedmiotowego zlecenia.