Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędziowie NSA: Włodzimierz Kubiak, Jerzy Rypina (sprawozdawca), Protokolant Agnieszka Lipiec, po rozpoznaniu w dniu 19 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1677/06 w sprawie ze skargi H. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 6 września 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. D. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 stycznia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę H. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. - Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia 6 września 2006 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że rozpoznając niniejszą sprawę, związany był wcześniejszą oceną prawną i wskazaniami zawartymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 827/04, uchylającym wydaną wcześniej decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. określonego H. D.. Przyczyną uchylenia tej decyzji były wyłącznie kwestie proceduralne związane z oceną mocy dowodowej prowadzonych przez podatnika urządzeń księgowych, tj. naruszenie dyspozycji art. 193 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak analizy materiału dowodowego związanej z oceną nierzetelności ksiąg oraz nieujawnienie motywów rozstrzygnięcia odpowiednio do wymogów art. 210 § 1 O.p.
Sąd stwierdził, że w powołanym wcześniej wyroku z dnia 13 października 2005 r. Sąd dokonując oceny prawnej dotyczącej wartości nieodpłatnych świadczeń wynikających z korzystania przez podatnika z użyczonych pięciu autobusów dla celów prowadzonej działalności gospodarczej - organ podatkowy nie naruszał prawa, tj. art. 12 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odnosząc się do powyższej kwestii Sąd pierwszej instancji przywołał obszerną część uzasadnienia wyroku z dnia 13 października 2005 r. W dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd wyjaśnił, że skoro kwestia prawidłowego ustalenia - przez organy podatkowe - wartości nieodpłatnych świadczeń w postaci możliwości korzystania przez skarżącego z autobusów, służących celom prowadzonej przez niego działalności gospodarczej została już przesądzona prawomocnym orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2005 r., to nie tylko organy podatkowe w toku ponownego rozpoznania sprawy, ale także sąd orzekający w sprawie ze skargi na wymienioną w sentencji wyroku decyzję Dyrektora Izby Skarbowej obowiązani byli poddać się ocenie prawnej wyrażonej w powołanym orzeczeniu. Na marginesie Sąd wskazał, iż skład orzekający w całości podziela uprzednio wyrażone w sprawie stanowisko Sądu, w tym za trafne uznając argumenty mające przemawiać za zasadnością przyjętej przez organy metody ustalania wartości spornych świadczeń.
Wobec tak ograniczonej kognicji Sądu w odniesieniu do merytorycznych rozważań nad stanem faktycznym i prawnym Sąd stwierdził, iż kontrola sądowoadministracyjna w sprawie koncentrowała się wokół kwestii proceduralnych, związanych z wydaniem zaskarżonej decyzji. Jako przedmiot tej oceny w szczególności wskazał na stopień zastosowania się organów podatkowych do wskazówek i zaleceń Sądu, jak również trafność podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przez organy podatkowe przepisów prawa, tj. art. 22 i art. 25 ust. 4 u.p.d.o.f., oraz dyspozycji art. 210 § 4 O.p. W tym kontekście podniósł, iż w ocenie Sądu, organy podatkowe w pełni zastosowały się do wskazań w zakresie stwierdzonych - w toku poprzedniego postępowania - uchybień przepisów prawa procesowego, zaś wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzje podatkowe w pełni odpowiadały ustawowym wymogom tego rodzaju rozstrzygnięć. W nawiązaniu do powyższego Sąd wskazał, że jako zupełnie pozbawiony podstaw prawnych należało ocenić zarzut skargi dotyczący naruszenia dyspozycji art. 210 § 4 O.p., albowiem - wbrew twierdzeniom skarżącego - organy nie ograniczyły się jedynie do powołania przepisów prawa, lecz w sposób wyczerpujący wyjaśniły także motywy przyjętej kwalifikacji prawnej, zaś poprawność tej argumentacji nie mogła - w ocenie Sądu - budzić żadnych zastrzeżeń.