Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 860/09 w sprawie ze skargi I. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 28 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 860/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę I.P. - nazywanej dalej "Skarżącą", na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 28 sierpnia 2009 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r.
2. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że decyzją z dnia 28 sierpnia 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta T. z dnia 10 czerwca 2009 r. umarzającą postępowanie w sprawie ustalenia Skarżącej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r., z uwagi na bezprzedmiotowość tego postępowania. Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, że Skarżąca wynajmuje od spółki "W." część nieruchomości gruntowej tej spółki, na której posadowiony jest przenośny pawilon handlowy nietrwale związany z gruntem. Odwołując się do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", organ podatkowy wskazał, że opodatkowanie pawilonu przedmiotowym podatkiem zależy od tego, czy jest on budowlą. Zdaniem organu pierwszej instancji, przenośny pawilon nie jest budowlą, ponieważ nie jest trwale związany z gruntem. Należy go traktować jako tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) - ten natomiast nie jest przedmiotem podatku od nieruchomości, co powoduje, że postępowanie w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości jest bezprzedmiotowe.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymując w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne podniosło, że podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma stwierdzenie, czy przedmiotowy pawilon podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowla w rozumieniu przepisów u.p.o.l. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 tej ustawy, budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu prawa budowlanego, nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury. Odwołując się do art. 3 pkt 1 lit. b) i art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego organ odwoławczy zauważył, że wspólną cechą obiektów budowlanych jest ich trwałe związanie z gruntem. Artykuł 3 pkt 5 Prawa budowlanego pośród tymczasowych obiektów budowlanych wymienia, m.in. niepołączone trwale z gruntem pawilony sprzedaży ulicznej i obiekty kontenerowe. Powołując się na orzecznictwo sądowe organ odwoławczy przyjął, że przedmiotowy pawilon jest pawilonem kontenerowym nietrwale związanym z gruntem - tym samym nie mieści się on w pojęciu budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Ponieważ pawilon ten nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, nie ma znaczenia dla sprawy, kto jest jego właścicielem lub posiadaczem samoistnym.