Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Teresa Randak, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 369/11 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 28 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 rok oddala skargę kasacyjną.
1. Wyrokiem z dnia 21 września 2011 r., I SA/Bd 369/11, Wojewódzki
Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną przez P. S.A. z siedzibą w K. (zwaną dalej spółką lub skarżącą) decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 28 marca 2011 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że w dniu 30 grudnia 2009 r. spółka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2004 r. w kwocie 10.620,60 zł oraz zaliczenie jej na poczet wymagalnych lub przyszłych zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości. Stwierdziła, że należące do niej drogi wewnętrzna i dojazdowa, które zostały uznane za budowle - podlegają wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.), zwanej dalej: u.p.o.l. W dniu 30 kwietnia 2010 r. spółka dokonała zmiany wysokości wnioskowanej nadpłaty na kwotę 17.020,60 zł.
3. Decyzją z dnia 14 grudnia 2010 r. Wójt Gminy B.określił spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2004 r.
w kwocie 259.745,70 zł oraz określił nadpłatę w tym podatku w kwocie 13.457,40 zł. Wskazał, że w 2004 r. z opodatkowania podatkiem od nieruchomości wyłączone były wszystkie drogi, a nie jedynie drogi publiczne. Z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości korzystały pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu niezależnie od sposobu sklasyfikowania gruntów, na których były one zlokalizowane w ewidencji gruntów i budynków.
Organ podał, że podatek od nieruchomości za 2004 r. według deklaracji oraz korekty deklaracji obliczony został w kwocie 273.203,10 zł. Podatek ustalony natomiast w niniejszej decyzji wynosił 259.745,70 zł, co dało nadpłatę w kwocie 13.457,40 zł. Odnosząc się do powyższej nadpłaty, organ stwierdził, że wniosek spółki złożony dnia 31 grudnia 2009 r. na kwotę 10.620,60 zł przerwał bieg przedawnienia tylko co do tej kwoty i należy go w tym zakresie rozpatrzyć. Natomiast w związku z tym, że uzupełnienie wniosku o dalszą kwotę nadpłaty nastąpiło już po terminie przedawnienia - złożony wniosek o stwierdzenie nadpłaty w wyższej kwocie nie wszczął postępowania co do tej wyższej kwoty. Organ orzekł, że stwierdzona nadpłata w kwocie 13.457,40 zł zostanie, zgodnie z wnioskiem, zaliczona na poczet przyszłych zobowiązań w podatku od nieruchomości.
4. W złożonym odwołaniu spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz określenie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2004 r. w kwocie 256.182,50 zł i stwierdzenie nadpłaty w tym podatku w kwocie 17.020,60 zł. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 79 § 2 w związku z art. 80 § 1 i 3, art. 165 § 1, art. 165a) § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej: ord. pod., poprzez niewłaściwą ich interpretację związaną z nieuwzględnieniem w przedmiotowej sprawie art. 167 § 1 ord. pod. oraz naruszenie art. 120, art. 121 § 1 ord. pod. W opinii spółki, zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie miała treść art. 167 § 1 ord. pod., zgodnie z którym do czasu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji - strona może wystąpić z rozszerzeniem zakresu żądania lub zgłosić nowe żądanie, niezależnie od tego, czy żądanie to wynika z tej samej podstawy prawnej co dotychczasowe, pod warunkiem, że dotyczy tego samego stanu faktycznego.