Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Anna Dumas (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. [...] "K." S.A. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 462/12 w sprawie ze skargi K. [...] "K." S.A. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 10 lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000r. oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 462/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w sprawie ze skargi K. [...] "K." S.A. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 10 lutego 2012 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r. oddalił skargę.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 31 sierpnia 2006 r. Prezydent Miasta Z. określił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2000 r. w wysokości 295.147,50 zł oraz odmówił stwierdzenia nadpłaty za ten rok w wysokości 276.210,95 zł.
Decyzją z dnia 14 lipca 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach utrzymało w mocy ww. decyzję.
Wyrokiem z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 82/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną decyzję z powodu naruszenia art. 145 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. - powoływanej dalej jako "O.p.").
W następstwie powyższego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach uchyliło decyzję organu pierwszoinstancyjnego i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi.
Decyzją z dnia 14 września 2011 r., rozpatrując sprawę ponownie, po uzupełnieniu materiału dowodowego, organ pierwszej instancji określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2000 r. w kwocie 295.148 zł. Organ odniósł się do art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 z późn. zm., dalej: "u.p.o.l") w brzmieniu obowiązującym w 2000 r. i wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie została spełniona przesłanka wykorzystywania określonych budowli wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego, gdyż budowle kolejowe były bowiem wykorzystywane przez Spółkę również dla swoich prywatnych celów. Organ podatkowy ustalił, że Spółka zarządzała nieruchomościami objętymi niniejszym postępowaniem w taki sposób, że udostępniała ją innym uprawnionym przewoźnikom i przewoziła nią własne towary - wożąc między innymi węgiel, kruszywa, popioły. W tym stanie skonstatował, że skoro "podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zarządzał daną infrastrukturą wykorzystując ją dla własnych celów gospodarczych (spółka nie prowadziła działalności charytatywnej), a ponadto wykorzystywał przedmiotową infrastrukturę, której był właścicielem, w celu wykonywania przewozów rzeczy dla własnych potrzeb, przewożąc własne produkty (węgiel, popioły) po własnych liniach kolejowych, to tak wykorzystywanych budowli kolejowych nie można nazwać budowlami wykorzystywanymi wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego".
W odwołaniu pełnomocnik Spółki wniósł o zmianę ww. decyzji i uwzględnienie wniosku podatnika o stwierdzenie nadpłaty bądź jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego i procesowego w stopniu mającym wpływ na jej treść, a to: (1) błąd w ustaleniach faktycznych; (2) art. 7 ust. 1 pkt 4 u.p.o.l (według stanu prawnego z 2000 r.) poprzez błędne ustalenie jego zakresu, a więc błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu; (3) art. 120, art. 121 § 1, art. 180 § 1 O.p. w związku z faktycznym pominięciem wniosków dowodowych objętych wnioskami o udostępnienie informacji publicznej.