Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 536/17 w sprawie ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Burmistrza S. z dnia 9 marca 2017 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę kasacyjną.
1. Wyrok sądu pierwszej instancji.
Wyrokiem z 14 września 2017 r., sygn. I SA/Sz 536/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę A. Sp. z o.o. (dalej jako: "Spółka") na interpretację indywidualną Burmistrza Suchania z 9 marca 2017 r. w przedmiocie opodatkowania podatkiem od nieruchomości elektrowni wiatrowych.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że Spółka zwróciła się do organu z pytaniem, czy prawidłowe jest stanowisko, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. turbina elektrowni wiatrowej nie stanowi budowli w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 716 z późn. zm., dalej jako: "u.p.o.l.") i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. W ocenie Spółki, na podstawie art. 1a ust. 1 pkt. 2 u.p.o.l. i art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zm., dalej jako: "ustawa - Prawo budowlane"), żadne urządzenia techniczne elektrowni wiatrowych nie wchodzą od 1 stycznia 2017 r. w zakres opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
W wydanej interpretacji indywidualnej organ nie zgodził się z takim stanowiskiem. Stwierdził, że przedmiotem opodatkowania w podatku od nieruchomości w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. w konkretnym zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku jest 12 elektrowni wiatrowych, traktowanych jako całość.
Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił skargi Spółki na interpretację organu. Stwierdził, że na budowlę składają się zarówno elementy budowlane, jak i niebudowlane elektrowni wiatrowej (wyrok sądu wraz uzasadnieniem dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.p.).
2. Skarga kasacyjna.
Skargę kasacyjną od wyroku sądu pierwszej instancji złożył pełnomocnik Spółki. Zaskarżonemu w całości wyrokowi postawione zostały zarzuty naruszenia:
I. przepisów prawa materialnego, tj.:
1. art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że elektrownia wiatrowa jako całość podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;
2. art. 3 pkt 1, 3, 3a, 9 ustawy - Prawo budowlane, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że elektrownia wiatrowa jako całość stanowi budowlę w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane;
3. art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 1, art. 9, art. 17 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 961 z późn. zm., dalej jako: "u.i.e.w.") w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że umieszczona w art. 2 u.i.e.w. definicja elektrowni wiatrowej wpływa na zmianę definicji budowli dla celów u.p.o.l.;
4. art. 13 ust. 1 lit. d dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE w zw. z art. 20 i art. 21 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 3, art. 3 pkt 9, art. 10, ar. 82 ust. 3 pkt 5b oraz kategorii XXIX załącznika do ustawy - Prawo budowlane oraz w zw. z art. 2, art. 9 oraz art. 17 u.i.e.w. poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu regulacji prawa unijnego, tj. niezastosowanie art. 13 ust. 1 lit. d dyrektywy 2009/28/WE w zw. z art. 20 i art. 21 Karty Praw Podstawowych do oceny art. 2, art. 9 oraz art. 17 u.i.e.w. w zw. z art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 3, art. 3 pkt 9, art. 10, art. 82 ust. 3 pkt 5b oraz kategorii XXIX załącznika do ustawy - Prawo budowlane;