Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia WSA del. Sylwester Golec (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Gd 1108/19 w sprawie ze skargi A. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. D. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 23 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Gd 1108/19 w sprawie ze skargi A. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2017 r. w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych, oddalił skargę.
2. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi i sądami administracyjnymi przedstawiony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (Sąd pierwszej instancji).
2.1. Pismem z dnia 9 marca 2017 r. A. D. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. (dalej: Naczelnik US) z wnioskiem o umorzenie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. z tytułu przychodów z nieujawnionych źródeł wraz z odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że zobowiązanie to wynika z decyzji wymiarowej Naczelnika US z dnia 14 czerwca 2013 r. wydanej w oparciu o art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązujący od 1 stycznia 2007 r. We wniosku wskazano, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 29 lipca 2014 r., sygn. akt P 49/13 przepis ten uznał za niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący wskazał, że w decyzji z dnia 14 czerwca 2013 r. porównano jego wydatki i przychody osiągnięte wyłącznie w roku 2007 r., bez uwzględnienia znanej organowi z urzędu okoliczności, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą od 1984 r. i uzyskiwał z niej przychody, które stanowiły porycie wydatków za rok 2007. Zdaniem skarżącego oznaczało to zastosowanie art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. w sposób naruszający ww. przepisy Konstytucji. Decyzja wymiarowa z 14 czerwca 2013 r. stała się prawomocna, gdyż nie wniesiono od niej odwołania. Zdaniem skarżącego, w niniejszej sprawie, wobec braku możliwości kontroli instancyjnej decyzji wymiarowej w postępowaniu w przedmiocie ustalenia zobowiązania oraz braku uchylenia tej decyzji w postępowaniu prowadzonym w wyniku wznowienia tego postępowania, jak również wobec niestosowania w postępowaniu wymiarowym prowadzonym w trybie zwykłym oraz po wznowieniu postępowania, nakazów wynikających z art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) dalej powoływanej jako "O.p.", jedyną możliwością uzyskania stanu zgodnego z prawem było umorzenie zaległości podatkowej wynikającej z decyzji wymiarowej wydanej na podstawie niekonstytucyjnego przepisu. Zdaniem skarżącego, jego ważny interes w umorzeniu zaległości podatkowej w podatku dochodowym za rok 2007 wyraża się w tym, żeby skarżący nie poniósł niekorzystnych następstw obciążania go podatkiem, gdy istnienie obowiązku podatkowego i prawidłowość ustalenia podstawy wymiaru zobowiązania budzą bardzo poważne wątpliwości natury konstytucyjnej. W ocenie skarżącego umorzenie przedmiotowej zaległości usunęłoby skutki decyzji wymiarowej, która została wydana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu prawa.