Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA - del. Zbigniew Romała, po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 106/18 w sprawie ze skargi A. M.-S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 30 listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi na rzecz A. M.-S. kwotę 450 (słownie: czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 106/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu skargi A. M.-S. (dalej jako "Skarżąca"), uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi (dalej jako "Dyrektor Izby Administracji Skarbowej") z dnia 30 listopada 2017 r. w przedmiocie określenia kwoty zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. oraz określenia sposobu naliczania odsetek za zwłokę od zaległości podatkowej (treść uzasadnienia ww. wyroku dostępna jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).
W skardze kasacyjnej Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a", naruszenie przepisów prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy i przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 20 ust. 1, a to w zw. z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.", poprzez błędne niezastosowanie art. 20 ust. 1 w zw. z art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f. wynikające z uznania Sądu pierwszej instancji, że kwota 162 745,63 zł wpłacona przez Skarżącą na własny rachunek oraz rachunek bankowy jej męża P. S. nie stanowiła jej przychodu z innych źródeł (tak jak ustaliły organy podatkowe), lecz stanowiła wydatek sfinansowany ze źródeł nieujawnionych, co doprowadziło Sąd do naruszenia art. 25b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 u.p.d.o.f. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 stycznia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy - Ordynacja podatkowa (Dz. U. poz. 251) - powoływanej dalej jako "ustawa zmieniająca", poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy w stanie faktycznym niniejszej sprawy prawidłowe było zastosowanie przez organy podatkowe art. 20 ust. 1 w zw. z art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.;
2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a., poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego, tj. art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. w zw. z art. 9 ust. 1 i 1a, art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 20 ust. 1b, art. 25b ust. 1 pkt 2, art. 25e, art. 25f i art. 25g ust. 7 (a te w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą) u.p.d.o.f., a to poprzez przyjęcie, że zidentyfikowanie w toku postępowania podatkowego prowadzonego w sprawie rzetelności deklarowanej podstawy opodatkowania przysporzenia majątkowego podatnika z nieokreślonego przezeń tytułu skutkować ma kwalifikowaniem tegoż przysporzenia jako przychodu nieznajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzącego ze źródeł nieujawnionych;