Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Po 441/12 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
I.2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 27 czerwca 2012 r.
oddalił skargę P. K. (Skarżącego) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 9 marca 2012 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r.
Sąd przedstawił następujący stan faktyczny, który przyjął za podstawę swojego rozstrzygnięcia.
Decyzją z dnia 5 lipca 2007 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego P. określił M. K. i P. K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w wysokości 244.017,60 zł. Od decyzji tej nie wniesiono odwołania.
W dniu 17 sierpnia 2007 r. strona zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z pismem w sprawie "niewydania decyzji podatkowej przez organ podatkowy po zakończeniu postępowania podatkowego - strona postępowania jako adresat decyzji P. K. NIP: [...]". W piśmie tym strona zawarła żądanie wycofania z obiegu prawnego przez organ dwóch decyzji z dnia 5 lipca 2007 r., nr [...] i nr [...], jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa.
Decyzją z dnia 23 listopada 2007 r., Dyrektor Izby Skarbowej w P. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 5 lipca 2007 r. W uzasadnieniu organ stwierdził, że z treści wniosku z dnia 17 sierpnia 2007 r. wynikało, iż podstawę sformułowania zarzutu rażącego naruszenia prawa strona upatrywała w braku wydania decyzji wymiarowej czyniącej adresatem przedsiębiorcę P. K. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że w dniu 30 kwietnia 2003 r. w Urzędzie Skarbowym P. zostało złożone zeznanie PIT-36 zawierające wniosek małżonków o łączne opodatkowanie ich dochodów. Nadto organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 92 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. - Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.), małżonkowie wspólnie opodatkowani na podstawie odrębnych przepisów ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe oraz solidarna jest ich wierzytelność o zwrot ewentualnej nadpłaty podatku. Zgodnie zaś z przepisem art. 133 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej o.p.), w przypadku o jakim mowa we wskazanym wyżej przepisie, jedną stroną postępowania są małżonkowie i każdy z nich jest uprawniony do działania w imieniu obojga. Mając to na względzie organ stwierdził, że małżonkowie tworzą jednolity podmiot opodatkowania, zatem sugestia co do konieczności wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania uwzględniającej tylko i wyłącznie jednego z małżonków nie znajduje umocowania w obowiązującym stanie prawnym. Konkludując, Dyrektor Izby Skarbowej stanął na stanowisku, że decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 5 lipca 2007 r. nie zawiera wad wyczerpujących którąkolwiek z przesłanek określonych w przepisie art. 247 § 1 O.p. mogących uzasadnić stwierdzenie nieważności. Od decyzji tej również nie wniesiono odwołania.