Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie: NSA Edyta Anyżewska (sprawozdawca), NSA Stefan Babiarz, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 30 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. E. i E. E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 848/07 w sprawie ze skargi H. E. i E. E. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 25 lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. E. i E. E. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę H. i E. E. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 25 lipca 2007 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. Podstawę prawną wyroku stanowił art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej P.p.s.a.
Jak wynika z motywów w/w orzeczenia, decyzją z dnia 28 listopada 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił podatnikom zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r.
Powodem określenia zobowiązania podatkowego w wysokości wyższej niż wynikająca z zeznań podatników było nieuwzględnienie przez organ podatkowy pierwszej instancji odliczonych przez podatników od dochodu wydatków na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami mieszkalnymi przeznaczonymi na wynajem.
Stanowisko to podtrzymał organ odwoławczy, utrzymując zaskarżoną decyzją w mocy decyzję pierwszoinstancyjną, stosownie do art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.), dalej O.p.
Organ odwoławczy, przywołując treść art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.), dalej p.d.o.f., podniósł że możliwość skorzystania z przewidzianej tym przepisem ulgi (dokonania odliczenia od dochodu) uzależniona jest od łącznego spełnienia trzech przesłanek:
1) poniesienia wydatków dotyczących budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego lub zakupu działki pod budowę takiego budynku,
2) budynek musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
3) co najmniej pięć lokali mieszkalnych znajdujących się w budowanym budynku musi być przeznaczonych na wynajem.
Interpretując pojęcie budynku mieszkalnego wielorodzinnego organ odwołał się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2000 r., nr 106, poz. 1126 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 1999 r. nr 15, poz. 140 ze zm.). Organ skonstatował w związku z ich treścią, że budynek (w tym wielorodzinny), o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 8 p.d.o.f., to pojedynczy obiekt budowlany.
Odnosząc powyższe wywody do stanu faktycznego sprawy organ stwierdził, że z projektu budowlanego dotyczącego inwestycji, na którą nakłady ponieśli podatnicy, wynika, że dotyczył on domów mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej w miejscu niedokończonej inwestycji przychodni zdrowia, z wykorzystaniem istniejących dwóch segmentów kondygnacji piwnicznej, będącej pozostałością rozpoczętej budowy przychodni. Także z pozostałej dokumentacji wynika, że przedmiotem inwestycji miała być budowa budynków jednorodzinnych w zabudowie szeregowej (chodzi m.in. o decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 27 grudnia 2000 r. zatwierdzającą projekt na budowę i zawierającą pozwolenia na budowę budynków mieszkalnych jednorodzinnych, umowę o świadczenie usług w zakresie dostarczania energii, pismo do zbywcy nieruchomości).