Jeżeli małżonkowie, jako strona w rozumieniu art. 133 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie ustanowią wspólnego dla nich pełnomocnika, ustanowią natomiast odrębnych pełnomocników, to do każdego z nich winno znaleźć zastosowanie unormowanie art. 145 par. 2 wymienionej ustawy. Okoliczność, że jednym z tych pełnomocników jest małżonek powołującej go osoby nie ma dla powyższej konstatacji prawnej znaczenia z uwagi na to, że przywoływany przepis art. 145 par. 2 Ordynacji podatkowej nie różnicuje sytuacji prawnej udzielającego i przyjmującego pełnomocnictwo z uwagi na osobę pełnomocnika.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jacek Brolik, del. NSA Krystyna Chustecka, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Marzeny i Jana C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 136/05 w sprawie ze skargi Marzeny i Jana C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w L. na rzecz Marzeny i Jana małżonków C. kwotę 3.550 /trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 września 2005 r., I SA/Lu 136/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Marzeny i Jana C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 6 czerwca 2003 r., określające skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok. W rozpoznawanej sprawie, w wyniku kontroli przeprowadzonej w spółce jawnej "C.", w której podatnicy byli wspólnikami, stwierdzono zaniżenie podstawy opodatkowania za rok 2000. Nieprawidłowości w działalności prowadzonej przez spółkę dotyczyły w badanym okresie zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o łączną kwotę 291.683,11 zł w związku z zaewidencjonowaniem wydatków z tytułu zakupu srebrnej karty (...) Klubu Biznesu i opłaty z tytułu przynależności członkowskiej do tego Klubu, czynszów inicjalnych wynikających z zawartych przez spółkę umów leasingowych oraz wydatków za usługi marketingowe. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie stwierdziły, że podatnicy nie wykazali, aby poniesione przez spółkę "C." w 2000 wydatki miały związek przyczynowy z uzyskanym przez spółkę "C." przychodem. Ponadto, w ocenie organu II instancji, jedynym celem raportów ze świadczenia kompleksowych usług marketingowych, sporządzanych przez Aleksandra P. /stanowiących załączniki do wystawionych faktur VAT/ było doprowadzenie do pomniejszenia dochodu spółki.
2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w zaskarżonym wyroku uznał, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r. nie narusza prawa. W pierwszej kolejności Sąd I instancji przeanalizował znaczenie pojęcia "kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów" w myśl art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. Odnosząc swe rozważania do rozpatrywanej sprawy Sąd wskazał, że w kontekście zapisów zawartych w umowie z dnia 1 sierpnia 1997 r. oraz aneksie z dnia 1 stycznia 1998 r. za oczywistą musi być uznana okoliczność, iż obowiązkiem podatnika, na rzecz którego były świadczone usługi marketingowe o tak szerokim, a jednocześnie niewymiernym charakterze, było wykazanie związku pomiędzy tym faktem a uzyskanym w roku 2000 przychodem. Usługi marketingowe na rzecz spółki wskazane w raportach Sąd ocenił jako bliżej nie sprecyzowane i ujęte bardzo ogólnikowo. Wynika to z treści odpowiednich raportów za te usługi, gdzie nie specyfikuje się w wystarczający sposób ich rodzajów i składających się na nie świadczeń /czynności/. Dodatkowo Sąd zauważył, iż także w czasie trwania postępowania podatkowego skarżący nie zdołali bliżej skonkretyzować, opisać i wykazać rzeczywistych działań w zakresie wykonywania umowy marketingowej w zawartej dniu 1 sierpnia 1997 r. przez spółkę "C." z Aleksandrem P., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą "A.", i wymiernych efektów tych działań dla spółki "C.". Mając powyższe na uwadze, Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych obu instancji, iż w niniejszej sprawie nie zdołano wykazać istnienia związku przyczynowego pomiędzy usługami marketingowymi a przychodem w roku podatkowym 2000, co w konsekwencji nie pozwoliło Sądowi na uwzględnienie zarzutu naruszenia przepisu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.