Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia WSA del. Sławomir Presnarowicz, Protokolant Tomasz Jankowski, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1299/10 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 3 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. K. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 1299/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 3 września 2010 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r.
Stan sprawy Sąd pierwszej instancji przedstawił następująco:
Decyzją z dnia 19 lipca 2010 r. Burmistrz Miasta T. umorzył postępowanie w sprawie ustalenia M. K. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. ze względu na jego bezprzedmiotowość. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że skarżący, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowe "M.", wynajmował od W. część nieruchomości gruntowej tej spółki, oznaczonej w planie podziału stanowisk jako stanowisko K-130 na nieruchomości położonej w T. przy Al. [...]. Wskazano, że na wynajmowanym gruncie posadowione są przenośne pawilony handlowe. Skarżący złożył w dniu 26 maja 2010 r. informację w sprawie podatku od nieruchomości, w której zadeklarował do opodatkowania budowlę o wartości 8.000,00 zł. Decyzją z 19 lipca 2010 r. Burmistrz Miasta T. umorzył postępowanie w sprawie ustalenia M. K. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 rok ze względu na zaistniałą bezprzedmiotowość postępowania.
Odnosząc się do odwołania skarżącego do powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że z decyzji Starosty L. w sprawie pozwolenia na budowę z dnia 14 maja 2004 roku Nr [...] oraz decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 28 czerwca 2007 roku Nr [...] w sprawie pozwolenia na użytkowanie, posadowione na targowisku pawilony, stanowią przenośne pawilony kontenerowe, posadowione pod istniejącymi wcześniej wiatami handlowymi, przeznaczone do użytkowania przez najemców stanowisk handlowych. Wskazano, że z oceny technicznej przenośnego pawilonu handlowego usytuowanego pod istniejącymi wiatami sporządzonej dla przedmiotowego pawilonu handlowego wynika, iż jest on ustawiony pod istniejącymi wiatami i posadowiony na poduszkach betonowych ustawionych na istniejącym podłożu betonowym pokrytym asfaltem. Zdaniem SKO pawilon handlowy skarżącego nie jest ani budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej u.p.o.l.) ani też gruntem, zatem dla sprawy kluczowe jest ustalenie, czy pawilon handlowy podlega opodatkowaniem podatku od nieruchomości jako budowla w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Powołując się na treść art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm., dalej Prawo budowlane), a także bogate orzecznictwo sądów administracyjnych, SKO stwierdziło, że pawilon skarżącego nie mieści się w pojęciu budowli w rozumieniu art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego. Przyjęto, że przenośny pawilon handlowy kontenerowy mieści się w dyspozycji art. 3 pkt 5 in fine Prawa budowlanego, gdyż nie jest trwale związany z gruntem, a także stanowi obiekt kontenerowy wskazany wprost w przykładowym wyliczeniu zawartym w tym przepisie. Zdaniem organu przenośny pawilon handlowy kontenerowy należy uznać za tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 5 in fine Prawa budowlanego, a jednocześnie przedmiotowy pawilon handlowy nie jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego. Przyjęcie, że przedmiotowy pawilon stanowi tymczasowy obiekt budowlany, niebędący budowlą w rozumieniu Prawa budowlanego, oznacza, że nie jest także budowlą w rozumieniu art. 1 a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., a w niniejszej sprawie nie istnieje przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości.