Skarga kasacyjna na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA del. Marek Kraus, protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 200/16 w sprawie ze skargi A.S. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 27 października 2015 r. nr ILPB2/4511-1-711/15-2/WS w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A.S. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 200/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A.S. (dalej jako "Skarżąca") na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) z dnia 27 października 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że w dniu 29 lipca 2015 r. Skarżąca złożyła wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży nieruchomości.

We wniosku został opisany następujący stan faktyczny.

W dniu 25 marca 2011 r. Skarżąca na podstawie umowy darowizny nabyła do majątku osobistego nieruchomość. Mając na względzie fakt, że od 2008 r. prowadziła działalność gospodarczą, zaznaczyła, że ww. nieruchomość nie stanowiła składników majątkowych z nią związanych, ani nie stanowiła środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej.

W dniu 2 kwietnia 2012 r. Skarżąca wynajęła ww. nieruchomość spółce z o.o. Pobierany od najemcy miesięczny czynsz dokumentowała wystawianymi fakturami VAT i rozliczała go jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W dniu 22 czerwca 2015 r. Skarżąca sprzedała nieruchomość dotychczasowemu najemcy.

W związku z powyższym Skarżąca zadała następujące pytania.

1) Czy zbycie przez nią nieruchomości stanowić będzie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym w ramach źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.", tj. jako odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów?

2) Czy w przypadku gdy Skarżąca, przed upływem dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości, wydatkuje na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f., kwotę w równowartości uzyskanego przychodu z tytułu zbycia nieruchomości, uzyskany ze zbycia nieruchomości dochód podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym (w proporcji określonej w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f.)?

Zdaniem Skarżącej, zbycie nieruchomości stanowić będzie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym w ramach źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f, a uzyskany ze zbycia nieruchomości dochód podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym (w proporcji określonej w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f.) w przypadku, gdy przed upływem dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości, Skarżąca wydatkuje na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f., kwotę w równowartości uzyskanego przychodu z tytułu zbycia nieruchomości.

Strona 1/8