Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Dargas (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Magdalena Durzyńska Sędzia WSA Łukasz Trochym po rozpoznaniu 4 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi P. B., A. M., M. M., M. S., A. G., M. M., A. M. i E. Z. na bezczynność Ministra Rozwoju i Technologii w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. zobowiązuje Ministra Rozwoju i Technologii do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Budownictwa z [...] listopada 1950 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydenta [...] z [...] lutego 1950 r. nr [...], w terminie miesiąca od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że Minister Rozwoju i Technologii dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku o którym mowa w pkt 1, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Ministra Rozwoju i Technologii na rzecz P. B., A. M., M. M., M.S., A. G., M. M., A. M. i E. Z. solidarnie kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
[...], reprezentowani przez radcę prawnego [...], wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministerstwa Rozwoju, Pracy i Technologii (obecnie Ministra Rozwoju i Technologii), w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] listopada 1950 r., Nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z dnia [...] lutego 1950 r., Nr [...], odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], hip. [...].
Skarga ta została wniesiona w następującym stanie faktycznym.
W dniu [...] listopada 2011 r. do Ministerstwa Infrastruktury wpłynął przekazany przez SKO w [...] (zgodnie z właściwością rzeczową) wniosek [...] z dnia [...] stycznia 2009 r., o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] listopada 1950r., Nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] lutego 1950 r., odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], hip. [...].
Na przestrzeni lat organ podejmował działania zmierzające do pozyskania materiałów dowodowych potrzebnych do załatwienia sprawy. Jednocześnie ustalała strony postępowania lub ich następców prawnych.
Postanowieniem z dnia [...] marca 2018 r., Nr [...], Minister Inwestycji i Rozwoju zawiesił postępowanie w przedmiotowej sprawie z uwagi na brak dokumentów spadkowych po [...], byłym współwłaścicielu przedmiotowej nieruchomości oraz po [...], właścicielce lokalu nr [...] w budynku przy ul. [...].
Po ustaleniu spadkobierców ww osób, postanowieniem z dnia [...] lipca 2019 r. organ podjął postępowanie. Od połowy 2019 r. do chwili obecnej trwa ustalanie kolejnych spadkobierców zmarłych stron postępowania.
W dniu [...] sierpnia 2021 r. do Prezydenta [...] wpłynęło wezwanie [...], do usunięcia naruszenia prawa i wydania decyzji.
W związku z niezakończeniem sprawy, w dniu [...] września 2021 r. [...] reprezentowani przez radcę prawnego [...], wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministerstwa Rozwoju, Pracy i Technologii (obecnie Ministra Rozwoju i Technologii), w przedmiocie rozpoznania wniosku stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] listopada 1950 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] lutego 1950 r.
Skarżący wnieśli o:
1. wyznaczenie organowi maksymalnie miesięcznego terminu na wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ww. decyzji dekretowych odmawiających przyznania prawa własności czasowej do spornej nieruchomości,
2. rozpoznanie niniejszej skargi w postępowaniu uproszczonym
3. stwierdzenie, że bezczynność organu oraz przewlekle prowadzenie sprawy przez organ jest zawinione;
4. przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w wysokości 2000 zł.
5. zasądzanie od organu zwrotu na rzecz skarżących kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przypisanych prawem.