Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant Katarzyna Wilczek, po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2011 r. w Wydziale I sprawy ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku od spadków i darowizn I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ja decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r., [...]; II. orzeka, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi W. P. (dalej: podatniczki, strony skarżącej) jest wskazana w sentencji decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W., utrzymująca w mocy decyzję tego organu z dnia [...] r., nr [...], którą odmówiono stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r., nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z [...]r., nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od spadku i darowizn z tytułu darowizny środków pieniężnych.
Zaskarżone rozstrzygnięcie wydane zostało w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Podatniczka złożyła zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy i praw majątkowych, w którym wykazała otrzymaną w dniu 29 października 2008 r. darowiznę od córki w postaci środków pieniężnych w wysokości [...] zł. Czynność ta stała się podstawą wszczęcia postępowania podatkowego, w wyniku którego Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. ustalił stronie zobowiązanie w podatku od spadków i darowizn zobowiązanie w wysokości [...] zł.
Po rozpoznaniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, że wprowadzony nowelizacją do ustawy o podatku od spadków i darowizn przepis art. 4a ustala krąg osób uprawnionych do zwolnienia z tego podatku i bez wątpienia do kręgu tego należy również podatniczka, będąca matką darczyńcy. Zwrócił uwagę, iż ustawodawca jednak uzależnia skorzystanie ze zwolnienia od zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego oraz od stosownego udokumentowania tego nabycia. W przypadku otrzymania środków pieniężnych, winien to być dowód ich przekazania na rachunek bankowy nabywcy, jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekaz pocztowy. Zdaniem organu podatkowego, przedłożone dowody wpłat własnych na rachunek bankowy podatniczki nie można było utożsamiać z dowodami przekazania na rachunek nabywcy, o którym mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm. - dalej: u.p.s.d.), w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonania darowizny. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że każde zwolnienie, jako wyjątek od ogólnej zasady powszechności opodatkowania i równego traktowania wobec prawa, musi być stosowane ściśle, to jest z wyłączeniem wykładni rozszerzającej.
Pismem z dnia 16 marca 2011 r. podatniczka wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji organów podatkowych obu instancji, wskazując jako podstawę rażące naruszenie art. 4a ust 1 pkt 2 u.p.s.d. Podniosła, że stosownie do treści tego przepisu, warunkiem zwolnienia od przedmiotowego podatku było udokumentowanie otrzymania środków pieniężnych nabytych tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym. Zwróciła uwagę, że regulacja ta nie budzi wątpliwości, a interpretacje organów podatkowych pozostają z nią w oczywistej sprzeczności. Zdaniem strony, oprócz wykładni językowej, również wykładnia celowościowa wskazuje, że przedmiotowa darowizna winna być zwolniona z opodatkowania, na co wskazywał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 grudnia 2010 r. o sygn. II FSK 1395/09. Strona zauważyła, że NSA wydaje w spornej kwestii jednolite wyroki, w związku z czym organy podatkowe powinny kierować się ich wykładnią.