W rozumieniu przepisów art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ przedmiotem opodatkowania może być lokal, jako część składowa budynku stanowiącego własność Państwa lub gminy, a podmiotem obowiązku podatkowego - najemca, jako posiadacz zależny lokalu, jeżeli posiadanie to wynika z umowy zawartej z właścicielem.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zbigniewa Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 10 czerwca 1997 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za 1997 r. - oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z 10 czerwca 1997 r. (...) uchyliło w całości decyzję Dyrektora Wydziału Finansowo-Księgowego urzędu Miejskiego W. z 17 marca 1997 r. (...) i ustaliło wymiar należnego od Zbigniewa Z. podatku od nieruchomości w postaci części budynku zajętej na działalność gospodarczą, za rok 1997 w kwocie 22,70 złotych, przy zastosowaniu stawki 10,34 złotych za 1 m2 powierzchni lokalu. Organ odwoławczy ustalił, że Zbigniew Z. jest najemcą lokalu użytkowego w budynku nr 30B/33 we W., stanowiącym własność Gminy W. Tytuł prawny do zajmowanego lokalu wynika z umowy najmu zawartej z właścicielem i tworzy stan posiadania zależnego.
Zbigniew Z. jako posiadacz zależny, nie jest posiadaczem nieruchomości w cywilistycznym znaczeniu, wynikającym z przepisu art. 46 Kc. Jednak ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ formułuje własne pojęcie nieruchomości; według przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1 opodatkowaniu podlegają budynki lub ich części. Odrębnemu opodatkowaniu podlegają grunty /art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4/. Stąd też część budynku w postaci lokalu stanowi odrębny przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, bez konieczności związku z gruntem. Zbigniew Z. jako najemca lokalu korzysta z części składowej budynku, wobec czego lokal ten stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości Natomiast nie ma podstaw do obciążenia podatnika podatkiem za część gruntu na którym posadowiony jest budynek, gdyż do tego gruntu nie służy mu żadne prawo uzasadniające obciążenie podatkiem. Kolegium powołało wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 1995 r. /SA/Wr 40/95/. Ponadto stwierdziło, iż podatnik zaniechał wykonania obowiązku określonego w przepisie art. 6 ust. 6 powołanej ustawy w przedmiocie przedłożenia wykazu nieruchomości w ustawowym terminie.
Zbigniew Z. działający przez pełnomocnika, wniósł na wskazaną decyzję odwoławczą skargę do naczelnego Sądu Administracyjnego Zarzucał naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 2 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - przez ustalenie podatku od lokali użytkowych nie będących nieruchomościami w rozumieniu tych przepisów, jak również naruszenie przepisu art. 2 ust. 2 ustawy z 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/ - przez orzeczenie obowiązku podatkowego nie przewidzianego w ustawach. Skarżący domagał się stwierdzenia nieważności decyzji zaskarżonej wraz z decyzją organu I instancji. Wywodził, że żaden przepis rangi ustawowej nie określa lokalu jego części budynku w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i powoływał tezę wyroku NSA z dnia 27 lutego 1992 r. /SA/PO 1346/91/ oraz stanowisko L. Etela i E. Ruśkowskiego zawarte w komentarzu do ustawy o podatku i opłatach lokalnych /Warszawa 1996 r./, w którym autorzy powołali wyrok NSA z dnia 15 października 1992 r. /III SA 1436/92/.