Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Borońska (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Sędzia WSA Ireneusz Dukiel, Protokolant Paulina Wódka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 lutego 2011 r. sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. w K. Z. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2007r. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. określił skarżącej "A"sp. z o.o. - dalej: Spółka, zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r. oraz wysokość odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu należnych zaliczek na ten podatek za styczeń, luty i marzec 2007 r. Od powyższej decyzji nie wniesiono odwołania, wobec czego stała się ona ostateczna. Wnioskiem z dnia [...]r. Spółka zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej we W. o stwierdzenie nieważności w/w decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...]r. Strona zarzuciła, że decyzja powyższa została wydana z rażącym naruszeniem prawa, tj. : 1) art. 21 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm) - dalej: o.p. przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w sprawie wystąpiła podstawa do oszacowania dochodu Spółki, w sytuacji, gdy księgi podatkowe były prowadzone rzetelnie i niewadliwie; 2) art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej: upup) przez niewłaściwe zastosowanie przepisu oraz przyjęcie, że na podstawie ewidencji rachunkowej Spółki nie było możliwości ustalenia jej dochodów w prawidłowej wysokości; 3) art. 25 ust. 1 i art. 27 ust. 1 updp przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów i bezpodstawne przyjęcie, że istniała podstawa do ustalenia zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych, "pomimo że zobowiązanie ustalone w prawidłowej wysokości wobec zapłaty należnego podatku i zaliczek wygasło".
Zdaniem podatnika kontrolujący podważyli dane wynikające ze sporządzonej inwentaryzacji, mimo że popełnione zostały jedynie drobne nieprawidłowości, które zostały w toku postępowania kontrolnego wyjaśnione. Nieprawidłowości te nie miały wpływu na rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych, ponieważ inwentaryzacja została sporządzona na podstawie dokumentów źródłowych i odzwierciedlała stan faktyczny. Strona nie zgodziła się również, że brak było możliwości ustalenia kosztów za 2007 r. i zakwestionowała oszacowanie dochodu metodę polegającą na procentowym ustaleniu udziału dochodu w osiąganych przychodach ujętych w sprawozdaniu finansowym za 2007 r. , wynikającym z udokumentowanej sprzedaży, przy zastosowaniu przy zastosowaniu wskaźnika udziału dochodu w przychodach (16,34 %), wyliczonego w oparciu o dane z 2005 r.
Wniosek strony Dyrektor Izby Skarbowej we W. przekazał zgodnie z właściwością, stosownie do treści art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r., nr 8, poz. 65 ze zm.) do rozstrzygnięcia Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej.
Decyzją z dnia [...]r. nr [...]Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W.z dnia [...]r. Organ, powołując się na ugruntowane stanowisko orzecznictwa w sprawach podatkowych wskazał, że rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 247 § 1 pkt 3 o.p. ma miejsce wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew wyraźnemu nakazowi lub zakazowi, przewidzianemu w danym przepisie prawa nadano uprawnienie lub go odmówiono lub też gdy wbrew przepisom obarczono stronę obowiązkiem podatkowym lub uchylono ten obowiązek. Cechą rażącego naruszenia prawa jest, że treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, co do się stwierdzić przez proste ich zestawienie, nie zaś gdy chodzi o odmienną interpretacje przepisu. Nie może natomiast dojść do rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 o.p., gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od oceny stanu faktycznego. W rozpatrywanej zaś sprawie, zdaniem organu, kwestią sporną jest odmienna ocena ustalonego w trakcie kontroli stanu faktycznego oraz interpretacja przepisów zastosowanych w odniesionemu do tego stanu faktycznego, wobec czego zarzuty strony mogły być przedmiotem rozpoznania w zwykłym trybie instancyjnym, nie zaś w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.