Powyższa zasada ma zastosowanie również do podatników będących osobami fizycznymi, prowadzącymi podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale, w każdym roku podatkowym, księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego, W przeciwnym razie, koszty podatkowe są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.
Z analizy akt podatkowych wynika, iż podatek od gier za rok 1999 bez wątpienia nie został poniesiony w roku 1999. Nie został również poniesiony w latach poprzedzających rok podatkowy, również nie został zarachowany w kosztach roku 1999. W związku z powyższym organ podatkowy II instancji zasadnie uznał, iż podatek od gier nie może być kosztem uzyskania przychodu roku 1999.
Natomiast można byłoby rozważać, czy nie zachodzi w powyższej sytuacji, oczywiście przy ziszczeniu się warunku z art. 22 ust. 6 ustawy, wyjątek od ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 4 ustawy, polegający na tym, że gdyby zarachowanie kosztu w danym roku było niemożliwe, wówczas koszt ten potrąca się w roku, w którym został faktycznie poniesiony (vide: wyrok NSA z dnia 23.03.2001 r., sygn. akt I SA/ Wr 395/98). Niemniej jednak kwestia ta nie może być przedmiotem rozważań w przedmiotowej sprawie, dotyczącej badanego roku 1999.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż stanowisko organów podatkowych dotyczące odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. jest zgodne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa.
Dlatego brak jest podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270).