Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis Sędziowie: WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz (spr.) WSA Bożena Marciniak Protokolant referent stażysta Małgorzata Sieczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2014 r. sprawy ze skargi E.W. i I.W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz skarżących E.W. i I. W. solidarnie kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], działając jako organ nadzoru po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy - uchylił w całości decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r., nr [...] i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] czerwca 1950 r., nr [...], odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] (dawniej ul. [...]), ozn. nr hip [...].
Decyzja Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2013 r. została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Minister Infrastruktury decyzją nadzorczą z [...] lipca 2010 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r. i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] czerwca 1950 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przeznaczenie opisywanej nieruchomości w obowiązującym wówczas planie zagospodarowania przestrzennego uniemożliwiało byłym właścicielom korzystanie z niej w sposób przewidziany w planie, bowiem nie mogli oni zrealizować żadnej z funkcji w nim wskazanych.
Wnioskiem z dnia 19 sierpnia 2010 r. E. W. i I. W. wystąpiły o ponowne rozpatrzenie sprawy. Podniosły, że organ wydając zakwestionowaną decyzję nie uwzględnił oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2005 r., sygn. akt ISA/Wa 1867/04, kwestionując przy tym analizę dokonaną przez organ w zakresie możliwości realizacji przez dotychczasowych właścicieli funkcji budownictwa społecznego. Jednocześnie wskazały, że elementem obligatoryjnym planu jest zamieszczenie linii rozgraniczających, a ich brak już z góry przesądza o tym, że plan ten jest sprzeczny z prawem.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], uchylił całości decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r., nr [...] i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] czerwca 1950 r., nr [...], odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] (dawniej ul. [...]), ozn. nr hip [...].
Organ nadzoru podniósł, że Minister Infrastruktury wydając ww. decyzję oparł się na informacjach dotyczących stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości wynikających z danych ewidencji gruntów nadesłanych przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2006 r., nr [...], wskazujących, że nieruchomość hip. [...] stanowi obecnie działki ewidencyjne nr [...],[...] i [...]. Tymczasem w toku postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w oparciu o analizę treści właściwych ksiąg wieczystych stwierdzono, że w skład przedmiotowej nieruchomości hipotecznej ozn. nr hip. [...], w wyniku przeprowadzonych podziałów działek wchodzą aktualne działki ewidencyjne nr [...], w użytkowaniu wieczystym właścicieli lokali (którzy w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. nie zostali uwzględnieni jako strony postępowania) w budynku posadowionym na przedmiotowej nieruchomości, [...],[...] oraz działka nr [...], co potwierdza również treść notatki służbowej geodety uprawnionego z dnia [...] lutego 2013 r. W ocenie Ministra uchybienie polegające na wydaniu rozstrzygnięcia bez ustalenia pełnego kręgu stron postępowania stanowi naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 61 § 4 k.p.a.