Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie: Sędzia WSA Iwona Maciejuk Sędzia WSA Tomasz Szmydt (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi A.H. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz A. H. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Skarbu Państwa, po rozpatrzeniu odwołania A. H., decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez F. H. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości D., woj. [...].
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
Wnioskiem za dnia [...] sierpnia 2005 r. A. H. wystąpiła do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez jej ojca F. H. nieruchomości poza obecnymi granicami RP w miejscowości D., woj. [...].
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. odmówił A.H. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez F. H. nieruchomości poza obecnymi granicami RP w miejscowości D., woj. [...]. W uzasadnieniu organ wojewódzki wskazał, że w przedmiotowej sprawie 20% wartości nieruchomości pozostawionej w postaci działki budowlanej o pow. [...] m2 wynosi [...] zł natomiast wartość nabytego prawa własności działki budowlanej w ramach częściowej realizacji prawa do rekompensaty wynosi [...] zł. Zatem w świetle powyższych faktów oraz przepisów prawa organ wojewódzki stwierdził, że wnioskodawczyni uzyskała już rekompensatę znacznie przekraczającą 20% wartości pozostawionej nieruchomości gruntowej. Jednocześnie organ ustalił, że strona nie udowodniła powierzchni nieruchomości budynkowych pozostawionych w D., tj. domu mieszkalnego, drewutni, lodowni, ustępu, co uniemożliwia wycenę tych składników nieruchomości, a tym samym określenie ich wartości.
Od powyższej decyzji A. H. wniosła odwołanie, uzupełnione pismem z dnia 11 sierpnia 2010 r.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że w rozpoznawanej sprawie wartość nieruchomości pozostawionej w miejscowości D., woj. [...] została określona przez rzeczoznawcę majątkowego A. D. w operacie szacunkowym z dnia [...] kwietnia 2010 r. na kwotę [...] zł. Jednakże kwota ta została przez organ wojewódzki obniżona o określone kwoty: [...] zł - wartość budynku mieszkalnego, [...] zł - wartość szopy, [...] zł - wartość ustępu, [...] zł - wartość ogrodzenia. Tym samym jako wartość pozostawionej nieruchomości przyjęto kwotę [...] zł stanowiącą wartość działki budowlanej o powierzchni [...] m2.
Minister podał, że obniżenia dokonano z uwagi na to, iż strona nie udowodniła powierzchni części składowych gruntu. Organ odwoławczy poddając wnikliwej analizie zebrany materiał dowodowy ustalił, że w aktach sprawy nie znajdują się dowody określające powierzchnię nieruchomości budynkowych. Nie można uznać, w ocenie Ministra Skarbu Państwa, za spełniające wymagania ustawowe, zeznania dwóch świadków dostarczone w postępowaniu przed organem odwoławczym: R. T. i L. M. Po pierwsze nie zostały one złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, po drugie, z oświadczeń tych, nie wynika jaka była powierzchnia zabudowań położonych na gruncie stanowiącym własność F. H.