Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Sędziowie: WSA Joanna Skiba WSA Iwona Maciejuk (spr.) Protokolant referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi G. L. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
W dniu 26 lipca 2012 r. G. L., reprezentowana przez adwokata, wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] o potwierdzeniu
B. Z. oraz B. Z. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
We wniosku o stwierdzenie nieważności pełnomocnik wnioskodawczyni powołał art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 156 § 2 k.p.a. oraz art. 158 § 2 k.p.a. wskazując, że na skutek błędnych działań Wojewody [...] w sposób bezprawny nie została dopuszczona do udziału w postępowaniu o potwierdzenie prawa do rekompensaty i prawo do rekompensaty nie zostało jej przyznane. Zarzuciła, że organ błędnie przyjął, iż nie przysługuje jej przymiot strony, nie była informowana o toczącym się postępowaniu, nie otrzymywała powiadomień i innych pism. Wskazał, że nie wyrażono zgody na włączenie się G. L. do sprawy i w konsekwencji została pominięta w tym postępowaniu. W ocenie pełnomocnika wnioskodawczyni, organ naruszył art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., albowiem nie ustalił, że na dzień wydania decyzji G. L. posiadała już obywatelstwo polskie.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] października 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r.
o potwierdzeniu B. Z. oraz B. Z. prawa do rekompensaty
W uzasadnieniu wskazał, że decyzja Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r., której stwierdzenia nieważności domaga się G. L., została wydana z wniosku z dnia [...] stycznia 2008 r. B. Z.
i B. Z. i była skierowana wyłącznie do wymienionych wyżej wnioskodawców. Rozstrzygała ona wyłącznie o posiadaniu przez B. Z. i B.Z. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przez M. Z. Organ wskazał, że obie wymienione wyżej osoby wystąpiły o potwierdzenie prawa do rekompensaty w roku 2008, co jednoznacznie wykluczało możliwość zastosowania konsekwencji płynących z legitymacji łącznej, gdyż w dacie złożenia tego wniosku przepisy statuujące tę zasadę już nie obowiązywały, a zatem każdy z uprawnionych powinien we własnym imieniu wystąpić z wnioskiem o potwierdzenie prawa do rekompensaty lub wyraźnie upoważnić do dokonania tej czynności przez innego spadkobiercę uprawnionego do dochodzenia tego prawa. W latach [...] G. L., która nie posiadała obywatelstwa polskiego złożyła oświadczenie, iż nie będzie się starała o nabycie w Polsce nieruchomości w zamian za mienie nieruchome pozostawione poza granicami Polski, jak również, że wyraża zgodę na nabycie w Polsce nieruchomości lub innej rekompensaty przez siostrę składającej oświadczenie, tj. B. W. Organ wskazał, że wnioskodawczyni do dnia wydania rozstrzygnięcia merytorycznego wobec B. W. i B. Z., nie podjęła żadnych czynności, które świadczyłyby o zmianie lub unieważnieniu powyższego oświadczenia woli. Pomijając fakt, czy oświadczenie to wywołało czy też nie określone skutki prawne, organ wskazał, że stanowiło to dowód na okoliczność, iż G. L. odstępuje od ubiegania się o potwierdzenie prawa do rekompensaty, wobec czego postępowanie prowadzone było wyłącznie wobec pozostałych spadkobierców M.Z.. Z uwagi na to, a także okoliczność, że do końca terminu na skuteczne wystąpienie z wnioskiem o potwierdzenie prawa do rekompensaty G. L. nie posiadała obywatelstwa polskiego Minister stwierdził, że nie można zarzucić Wojewodzie [...] rażącego naruszenia prawa w braku wezwania G. L. do udziału w toczącym się postępowaniu. Odnosząc się do treści wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010 r. Minister wskazał, że G. L. wskazuje nie na samo rażące naruszenie prawa jako takie, ale na fakt, iż bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu z wniosku B. Z. oraz Pana B. Z., gdyż nie została do udziału w nim wezwana, co nie jest podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji a raczej przesłanką wznowienia postępowania.