Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Łukasz Trochym, sędzia WSA Bożena Marciniak (spr.), asesor WSA Iwona Ścieszka, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 maja 2021 r. sprawy ze skargi M. L. i P. L. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Decyzją z [...] lipca 2020 r., nr [...], Minister Rozwoju, po rozpatrzeniu wniosku M. L. i P. L. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...] kwietnia 2019 r., nr [...], o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji.
Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z [...] października 2013 r., nr [...], Wojewoda [...], działając na podstawie art. 73 ustawy z 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, stwierdził nabycie przez gminę [...], z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r., prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], obręb [...], oznaczonej na mapie do celów prawnych nr ewidencyjny [...] jako działka nr [...] o pow. [...] ha.
Wnioskiem z [...] września 2017 r. M. L. i P.L. wystąpili o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wojewody [...].
Decyzją z [...] kwietnia 2019 r. Minister Inwestycji i Rozwoju odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Wojewody [...].
Wnioskiem z [...] kwietnia 2019 r. M. L. i P. L. wystąpili o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją podnosząc błędne ustalenie przesłanek władania publicznoprawnego przedmiotową nieruchomością w dniu ]...] grudnia 1998 r. oraz jej zajęcia w tym dniu pod drogę publiczną - ul. [...] w [...].
Decyzją z [...] lipca 2020 r. Minister Rozwoju utrzymał w mocy własną decyzję z [...] kwietnia 2019 r.
W uzasadnieniu organ wskazał, że kwestionowana decyzja nie zawiera wady kwalifikowanej stanowiącej przesłankę do stwierdzenia jej nieważności. Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza bowiem spełnienie wszystkich przesłanek wskazanych w art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r.
I tak słusznie, zdaniem Ministra, uznał Wojewoda, że [...] grudnia 1998 r. przedmiotowy grunt nie stanowił własności Skarbu Państwa, ani jednostek samorządu terytorialnego. Ze znajdującej się w aktach umowy darowizny z 3 listopada 1995 r. Rep. [...] nr [...] wynika bowiem, że we wskazanej dacie prawo własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], z której wydzielona została działka nr [...], przysługiwało M. J. Umowa sprzedaży z 29 stycznia 2013 r. Rep. [...] nr [...] wskazuje natomiast, że właścicielami przedmiotowej nieruchomości na dzień wydania kwestionowanej decyzji byli M. L. P. L. Obecnie właścicielem tej nieruchomości, zgodnie z księgą wieczystą nr [...], jest Gmina [...].
W ocenie organu, zebrany materiał dowodowy potwierdził również, że działka nr [...] w dniu 31 grudnia 1998 r. zajęta była pod pas drogi publicznej.
Organ wskazał, że uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z 30 kwietnia 1990 r. nr [...] w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg lokalnych miejskich na terenie województwa płockiego ulica [...] w [...] stanowiła w dniu 31 grudnia 1998 r. drogę lokalną miejską, obecnie zaś stanowi drogę gminną (art. 103 ust. 2 ustawy).
Minister przywołał następnie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych i podniósł, że o przestrzennych granicach zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną rozstrzyga stan jej urządzenia w dniu 31 grudnia 1998 r. bądź sposób korzystania z niej. Organ wskazał, że w aktach administracyjnych znajduje się mapa sytuacyjna przyjęta do zasobu geodezyjnego o kartograficznego w dniu 9 października 2009 r. Na mapie tej geodeta uprawniony E. B. przedstawiła granice podziału nieruchomości zajętej pod drogę publiczną zgodnie ze stanem na 31 grudnia 1998 r. Powyższy dokument, zdaniem organu, jednoznacznie potwierdza, że działka nr [...] (wydzielona z działki nr [...]), zgodnie ze stanem na dzień 31 grudnia 1998 r., znajdowała się w pasie drogowym drogi publicznej ul. [...]. Organ dodał, że mapę sporządził uprawniony geodeta w oparciu o dokumentację geodezyjną przyjętą do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. Stanowi ona zatem dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 k.p.a., a zatem dowód tego, co zostało w niej stwierdzone przez uprawnionego geodetę. Powyższą dokumentację geodeta ma obowiązek sporządzić z należytą starannością, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy technicznej i obowiązującymi przepisami prawa, co wynika bezpośrednio z art. 42 ust. 3 ustawy z , 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, pod rygorem odpowiedzialności wynikającej art. 46 ww. ustawy. Z tych przyczyn w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że brak jest podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu przez uprawnionego geodetę i włączonemu do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. Dokument ten ma charakter dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 76 k.p.a. i wzruszenie jego mocy dowodowej jest możliwe wyłącznie przez przeprowadzenie przeciwdowodu (por. wyrok NSA z 16 maja 2013 r., sygn. akt I OSK 2/12).