Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Anna Falkiewicz Kluj, asesor WSA Iwona Ścieszka, , , , , po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P.K., K.K., R.K., I.K., L.B., M.K. i W.K. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...].08.2020r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 kpa, Minister Rozwoju (dalej jako organ/minister) utrzymał w mocy decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...].08.2020 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z dnia [...].11.1951 r. nr [...] o wywłaszczeniu części nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], o powierzchni [...] m2 stanowiącej własność tabularną W.K. i G.K. z domu M..
W uzasadnieniu organ podał, że z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia z [...] listopada 1951 r. nr [...] o wywłaszczeniu wystąpili B.B., M.K., W.K., L.B., I.K., K.K., G.K., J.K. (w miejsce której wstąpił M.K. i W.K.), K.B. (w miejsce którego wstąpiła G.K.); dalej jako skarżący. We wniosku skarżący podnieśli, że ww. orzeczenie zostało skierowane do osoby zmarłej przed dniem jego wydania, tj. do W.K..
Minister w negatywnej decyzji wyjaśnił, że stwierdzenie nieważności decyzji stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych, wyrażonej w art. 16 kpa oraz że instytucja ta ma zastosowanie w sprawach, w których w sposób niebudzący wątpliwości wykazano zaistnienie jednej z ww. przesłanek z art. 156 § 1 kpa. Co do przywołanego we wniosku pkt 2 art. 156 § 1 kpa organ podał, że za wydanie decyzji bez podstawy prawnej uważa się wydanie rozstrzygnięcia w przypadku braku przedmiotu sprawy, do którego możliwe byłoby zastosowanie danego przepisu prawa; z kolei rażące naruszenie prawa zgodnie z utrwalonymi w orzecznictwie oraz doktrynie poglądami stanowi oczywiste, wyraźne i bezsporne naruszenie przepisu prawa, tym samym występuje wówczas, gdy proste zestawienie treści przepisu z treścią rozstrzygnięcia wskazuje na ich oczywistą niezgodność.
Organ podał, że sporne orzeczenie z [...] listopada 1951 r. zostało wydane na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. 1949 Nr 27, poz. 197, dalej jako dekret). Wyjaśnił, że "niezbędność" nieruchomości do realizacji narodowych planów gospodarczych potwierdzało wydanie przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego zezwolenia na nabycie nieruchomości w trybie art. 5 dekretu, a w tej sprawie było to zezwolenie z dnia [...] lipca 1950 r. na nabycie nieruchomości położonych w [...], przy ul. [...] nr [...] o pow. [...] m2 pod rozbudowę lecznicy [...] w [...]. Wnioskodawca (inwestor) załączył do wniosku wszystkie wymagane dokumenty, w tym m.in.: zezwolenie właściwego ministra na zgłoszenie wniosku w trybie art. 6 ust. 1 pkt 1 dekretu, i zaświadczenie wojewódzkiej władzy planowania gospodarczego, wydane w porozumieniu z właściwą władzą planowania zabudowy miast i osiedli co do przeznaczenia nieruchomości na cele wskazane we wniosku (art. 6 ust. 1 pkt 2 dekretu). Minister podał też, że zgodnie z przepisami inwestor wezwał wieczystoksięgowego właściciela nieruchomości do dobrowolnego jej odstąpienia za cenę określoną zgodnie z art. 28 dekretu (art. 7 ust. 1 dekretu).