Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich Sędziowie: WSA Jolanta Dargas WSA Joanna Skiba (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi G.M. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, po rozpatrzeniu wniosku G. M. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy własne postanowienie z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] grudnia 1992 r. nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] marca 1969 r. nr [...] i decyzji z dnia [...] października 1970 r. nr [...] odmawiających przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...].
G. M. wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] grudnia 1992 r. nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] marca 1969 r. nr [...] i decyzji z dnia [...] października 1970 r. nr [...] odmawiających przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...]. Wnioskodawczyni wskazała, że interes prawny wywodzi z przysługującego jej, jako następcy prawnemu F. W. , roszczenia o przeniesienie na nią prawa własności czasowej (użytkowania wieczystego) udziału w spornej nieruchomości z mocy art. 4 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 1947 r. o popieraniu budownictwa. Zgodnie bowiem z w/w przepisem osoba fizyczna, która dokonała gruntownej naprawy budynków uszkodzonych wskutek wojny, po wejściu w życie tej ustawy zdobyła w sposób trwały roszczenie o przeniesienie na nią własności czasowej z mocy ustawy. Ponadto G. M. wywodzi swój interes prawny również w związku z dwoma procesami cywilnymi prowadzonymi przeciwko niej za bezumowne korzystanie z lokalu handlowo-usługowego usytuowanego we wskazanym budynku. Z uwagi na powyższe wnioskodawczyni wywodzi legitymację do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji z art. 224 k.c. Jednakże niezależnie od interesu prawnego we wszczęciu postępowania nieważnościowego z wniosku , G. M. wskazała , że przepis art. 156 §1 k.p.a. nakazuje organowi wszczęcie postępowania z urzędu z uwagi na podane uchybienia.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, po rozpatrzeniu wniosku G. M., postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] odmówił wszczęcia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] grudnia 1992 r. nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] marca 1969 r. nr [...] i decyzji z dnia [...] października 1970 r. nr [...] odmawiających przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...]., uznając, że decyzja Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] grudnia 1992 r. dotyczy wyłącznie uprawnień następców prawnych byłych właścicieli przedmiotowej nieruchomości wynikających z art. 7 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, nie dotyczy natomiast bezpośrednio interesu prawnego najemców budynku i nie nakłada na nich obowiązku prawnego.