Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędzia WSA Anna Sokołowska, Protokolant Lidia Maląg, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 września 2010 r. sprawy ze skargi A. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy z dnia [...] o nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego A. R. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzja z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., w wyniku rozpoznania odwołania A.R. od decyzji Wójta Gminy R. z dnia [...] nr [...] odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej za 30 kwietnia 2009 r. w kwocie [...], za 11 czerwca 2009 r. w kwocie [...], za 14 czerwca 2009 r. w kwocie [...], za 15 czerwca 2009 r. w kwocie [...] i za 16 czerwca 2009 r. w kwocie [...], utrzymało w mocy decyzję.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wskazał, że Wójt Gminy R. wydał ww. decyzję, od której podatnik odwołał się wnosząc o jej uchylenie i stwierdzenie nadpłaty w opłacie targowej. Podatnik podważył zasadność pobierania od niego opłaty targowej z uwagi na to, iż świadczenie usług gastronomicznych nie zostało objęte uchwałą Rady Gminy R., gdyż może dotyczyć jedynie punktów sprzedaży detalicznej. Ponadto, jego działalność polega na świadczeniu usług gastronomicznych, w tym produkcji żywności, a zezwolenie na sprzedaż alkoholu zawiera klauzulę: "na sprzedaż i podawanie alkoholu", co świadczy o możliwości świadczenia usług klientowi. Podatnik stwierdził, iż nie prowadził handlu, a teren na którym świadczył usługi nie był targowiskiem i wskazał także, iż na jego wniosek prowadzone jest postępowanie w sprawie podatku od nieruchomości w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w pawilonie gastronomicznym w P.[...].
Dalej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., uzasadniając swoje rozstrzygnięcie podjęte w sprawie, wskazało, że - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Targowiskami - zgodnie z ustępem 2 tego przepisu - są wszelkie miejsca, w których jest prowadzony handel. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 3 tej ustawy, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.
Organ odwoławczy powołał się także na wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2002 r., sygn. akt I SA/Wr 114/00 oraz wyrok z dnia 2 września 2004 r. WSA we Wrocławiu, sygn. akt I SA/Wr 2640/02, w których wskazano, że definicja targowiska zawarta w powołanym przepisie, zakreślona zastała niezwykle szeroko; targowiskami są wszelkie miejsca, w których prowadzony jest handel, a zatem te miejsca, które zostały przez władze gminne zorganizowane jako place targowe, ale również miejsca do tego organizacyjnie nie przystosowane. Zatem, pobieranie opłaty targowej na podstawie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych związane jest z prowadzeniem sprzedaży lub chociażby złożeniem oferty sprzedaży. Nie ma przy tym większego znaczenia, w jakim miejscu sprzedaż jest dokonywana. Uzasadnione jest pobieranie opłaty targowej także za prowadzenie sprzedaży poza wyznaczonymi do tego miejscami. Ponadto, w przypadku opodatkowania opłatą targową, przedmiotem opodatkowania jest sama czynność sprzedaży nie zaś obiekt, w którym jest dokonywana. Obowiązek uiszczania opłaty targowej spoczywa na podmiotach dokonujących sprzedaży, czyli warunkiem koniecznym pobrania opłaty jest samo zawarcie umowy kupna - sprzedaży. Ustawodawca, redagując ten przepis, nie posługiwał się przy tym pojęciami działalności, czy to handlowej, czy gastronomicznej, lecz wskazał jednoznacznie, że sam fakt dokonania sprzedaży stanowi podstawę do nałożenia obowiązku uiszczenia opłaty targowej. Ustawodawca nie wskazał też, co należy rozumieć pod pojęciem dokonywania sprzedaży, wobec tego przy wyjaśnianiu tego zwrotu należy się posłużyć wykładnią językową oraz systemową. Jak wynika z treści art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Wobec tego, obowiązek uiszczenia opłaty targowej spoczywa na podmiocie, który nie tylko dokonał sprzedaży, lecz również na tym, który wyszedł z ofertą sprzedaży polegającą na wystawieniu towaru z oznaczeniem jego ceny.