Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Kwiecińska (spr.),, Sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Ś. na uchwałę Rady Miejskiej w Międzyzdrojach z dnia 25 września 2012 r. nr XXIX/261/12 w przedmiocie opłaty targowej I. stwierdza nieważność § 5 ust. 2 zaskarżonej uchwały, II. stwierdza, że zaskarżona uchwała w § 5 ust. 2 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Uchwałą Nr XXIX/261/12 z dnia 25 września 2012 roku w sprawie opłaty targowej Rada Miejska powołując się na przepis art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, art. 19 pkt 1 lit. a , pkt 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych wskazała w § 5 ust. 2 ww. uchwały, że inkasentami opłaty targowej są wskazani przez Burmistrza pracownicy Urzędu Miejskiego.
Prokurator Rejonowy pismem z dnia 21 listopada 2014 r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na powyższą uchwałę Rady Miejskiej żądając stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części rozstrzygnięcia określonego w § 5 ust. 2 .
Powyższej uchwale Prokurator zarzucił:
- naruszenie art. 19 pkt 2) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2014 r., 849 ze zm.) w związku z art. 7 i 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wskazanie, iż inkasentami są wskazani przez Burmistrza Międzyzdrojów pracownicy Urzędu Miejskiego, podczas gdy zgodnie z wymienionym przepisem ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazanie inkasenta należy do wyłącznej kompetencji rady miejskiej, która może to uczynić w drodze uchwały poprzez podanie bezpośrednio w uchwale cech indywidualizujących inkasenta na tyle precyzyjnie, aby nie było wątpliwości na kogo ten obowiązek został nałożony.
Prokurator wskazał, że stosownie do art. 7 i 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów zaś artykuł 19 ust. 2) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że rada gminy, w drodze uchwały może zarządzić pobór opłat lokalnych w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso. W ocenie Prokuratora ww. przepis jest normą kompetencyjną, którą należy interpretować w sposób ścisły, literalny a zwrot "określić inkasentów" w przypadku osób fizycznych, oznacza jednoznaczne ich wskazanie tak, by nie było żadnych wątpliwości, co do ich osoby oraz na kogo nałożono obowiązek inkasenta. Prokurator wskazał, że oznaczenie inkasentów winno przybrać formę określenia konkretnego, na podstawie którego w sposób niebudzący wątpliwości można zidentyfikować ten podmiot. Takim określeniem, w przypadku osób fizycznych, najprecyzyjniejsze wydaje się wskazanie imienia i nazwiska osoby.
Prokurator powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych, z którego wynika, że status inkasenta zobowiązanego do poboru opłaty targowej powinien wynikać wprost z aktu prawa miejscowego, jakim jest uchwała rady gminy wydana na podstawie upoważnienia ustawowego ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 2007 r., sygn. akt II FSK 1008/06, Lex 389705 ) oraz, że jedynie rada gminy w drodze uchwały może wyznaczyć inkasenta. W związku z powyższym inkasentem nie może być pracownik upoważniony przez wójta (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 lutego 2013 roku I SA/GI 1297/12) bowiem inkasent opłaty targowej musi być określony w sposób zindywidualizowany (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 24 listopada 2011 roku III SA/Lu 591/11). Realizacja uprawnień rady gminy w zakresie określenia inkasentów powinna nastąpić w uchwale w sposób na tyle precyzyjny, aby nie było wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 19 września 2012 r. I SA/Bk 192/12).