Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz Sędziowie WSA Grzegorz Panek /spr./ WSA Kazimierz Włoch Protokolant specjalista Teresa Tochowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2015r. sprawy ze skargi Ł. C. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] marca 2015r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku od towarów i usług za luty 2009 roku - oddala skargę -
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2015 r. nr [...], Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej, po rozpatrzeniu wniosku Ł. C. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] stycznia 2015 r., nr [...] którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc luty 2009 r. w wysokości 246 zł.
Jak wynika z akt sprawy wnioskiem z dnia 21 października 2014 r. Ł. C.(dalej: kontrolowany, skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika, zwrócił się do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej . o stwierdzenie nieważności decyzji tego organu z dnia [...] października 2013 r. o podanym wyżej numerze określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc luty 2009 r.
Zarzucił, że decyzja ta jest nieprawidłowa i została wydana z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym w 2009 r.) - określanej dalej jako: ustawa VAT, art. 136 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Wskazał, że analiza powołanych przez organ w uzasadnieniu decyzji przepisów prawa krajowego oraz ich proste zestawienie z prawem wspólnotowym prowadzi do wniosku, że pozostawały one w oczywistej sprzeczności z prawem wspólnotowym.
Podkreślił, że w przedmiotowej sprawie Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydając decyzję z dnia [...] października 2013 r. odmówił zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy VAT opierając się na tym, że skarżący nie używał towarów przez okres nie krótszy, niż 6 miesięcy od ich nabycia, który to przepis pozostawał w oczywistej sprzeczności z prawem wspólnotowym (art. 136 lit. b) powołanej wyżej dyrektywy VAT, bowiem ustawa VAT wprowadzała dodatkowe kryterium czasowe używania, które nie istniało w tej dyrektywie VAT.
Zgodnie bowiem z przepisami wspólnotowymi ze zwolnienia z VAT powinna korzystać każda odsprzedaż towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu.
W ocenie skarżącego powyższe wskazuje, że decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe jest obarczona wada określoną w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, która daje podstawę do stwierdzenia jej nieważności.
Skarżący podniósł, ze niezgodność powołanych wyżej przepisów prawa krajowego z przepisami prawa wspólnotowego została dostrzeżona w orzecznictwie sądowym - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2013 r. sygn. akt I FSK 627/12 oraz że dostrzegł ją również ustawodawca, który ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35) dokonał nowelizacji ustawy poprzez odejście od warunku używania towaru przez okres co najmniej pół roku.