Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz /spr./ Sędziowie WSA Barbara Stukan-Pytlowany SO del. Tomasz Smoleń Protokolant st.sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym na rozprawie w dniu 15 czerwca 2010r. sprawy ze skargi "A" Spółki z o.o. w M. na indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2009r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) określa, że zaskarżona interpretacja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącej "A" Spółki z o.o. w M. kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Interpretacją indywidualną z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] Minister Finansów uznał za nieprawidłowe stanowisko K. Sp. z o.o., z siedzibą w M. , zwanej dalej: Spółką, odnośnie podatku dochodowego od osób prawnych.
Wnioskiem z dnia 10 czerwca 2009 r. Spółka zwróciła się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej, formułując pytanie następującej treści: w jaki sposób interpretuje się pojęcie kosztów inwestycji, które są podstawą do kalkulowania pomocy publicznej - czy koszt inwestycji uważa się za poniesiony w dacie zarachowania, jeżeli został udokumentowany fakturą (rachunkiem lub innym dokumentem) otrzymanym przez Spółkę, czy też za koszt inwestycji należy uznać faktyczny wydatek (rozchód pieniędzy), dokonany przez Spółkę na opłacenie faktur lub zobowiązań Spółki wynikających z innych dokumentów niż faktury oraz czy koszty inwestycji, od których jest uzależniona wielkość zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych należy dyskontować według zasad zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 218, poz. 2209 ze zm.; powoływanego dalej jako: rozporządzenie z 2004r.), od daty poniesienia kosztu, czyli w praktyce jego udokumentowania i zarachowania w księgach Spółki, czy też od daty faktycznego poniesienia wydatku, tj. zapłaty za koszty inwestycyjne.
Przedstawiając stan fatyczny Spółka wskazała, że 22 grudnia 2004 r. uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej "A". Zezwolenie obejmuje między innymi: produkcję płyt, arkuszy, wyrobów z tworzyw sztucznych, działalność poligraficzną oraz inne formy działalności związane z poligrafią. W toku działalności poczyniła szereg nakładów inwestycyjnych, polegających między innymi na zakupie, wytworzeniu środków trwałych, ich montażu, instalacji, nabyciu praw do korzystania z własności intelektualnej. Z uwagi na poczynione inwestycje Spółka korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, przy czym spełnia warunki kwalifikujące ją jako tak zwanego dużego przedsiębiorcę, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.UrzUEL.2001.10.33, ze zm.).
Faktury kontrahentów za nakłady inwestycyjne Spółki w wielu przypadkach nie były regulowane w dacie ich otrzymania, lecz w odroczonych terminach płatności.
Zgodnie ze stanowiskiem Spółki, za koszty inwestycji należy uznać zarachowane koszty inwestycji. Tak też jej zdaniem powinno być interpretowane określenie, zawarte w § 6 rozporządzenia z 2004 r. "koszty inwestycji poniesione". Do takich wniosków prowadzi bowiem celowościowa wykładnia przepisów rozporządzenia z 2004 r., w szczególności § 6 ust. 1 i § 9 ust. 1, a także innych regulacji, takich jak chociażby ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694, ze zm., zwana dalej: ustawą o rachunkowości). Poza tym, w sytuacji gdy przepis prawa jest na tyle niejasny, że wykładnia językowa nie odpowiada precyzyjnie na postawione pytanie odnośnie tego w jaki sposób należy rozumieć termin w nim użyty w celu prawidłowego odkodowania normy prawnej, niezbędne jest odwołanie się do wykładni celowościowej. W ocenie Spółki, wykładnia celowościowa przepisów rozporządzenia z 2004 r. prowadzi do wniosków, że wydatek inwestycyjny powinien być uznawany za poniesiony zgodnie z metodą memoriałową, tzn. w momencie jego zaksięgowania, a nie w momencie jego faktycznego poniesienia. Niezależnie jednak od tego, wykładnia językowa przepisów rozporządzenia z 2004 r. nie pozwala w sposób jednoznaczny stwierdzić, że celem normodawcy było zastosowanie metody kasowej do określenia momentu poczynienia wydatków.