Pogląd wyprowadzony z wyżej wskazanej uchwały 7-miu sędziów NSA, że w przypadku, gdy poniesiony wydatek na zakup towarów czy usług ma służyć następnie wykonywaniu czynności opodatkowanych i podatkowi od towarów i usług niepodlegających, i nie ma możliwości wyodrębnienia tych części wydatków, przysługuje odliczenie pełne jest już, jak to zasygnalizowano wcześniej, utrwalony w orzecznictwie sadów administracyjnych, gdzie przykładowo można wskazać na wyroki NSA z dnia 5 maja 2012 r., sygn. I FSK 1270/11, z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. I FSK 384/12, a także wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych, w tym WSA w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. I SA/Bk 245/12, WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. I SA/Gd 391/14 (wszystkie orzeczenia dostępne w CBOiS).
Reasumując, bezczynność krajowego ustawodawcy, pomimo skierowania do niego wyraźnego obowiązku stanowienia określonych przepisów prawa przez prawodawcę wspólnotowego, powoduje, że gmina w stanie faktycznym, wskazanym we wniosku o interpretację, nie ma obowiązku rozdziału wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi i nie podlegającymi podatkowi od towarów i usług. Brak możliwości dokonania takiego rozdziału, wobec braku odpowiednich instrumentów prawnych, nie może z kolei prowadzić do pozbawiania podatnika prawa do odliczenia tej części podatku naliczonego, która pozostaje w związku z czynnościami opodatkowanymi. Byłoby to bowiem sprzeczne z naczelną zasadą systemu VAT - zasadą neutralności.
Pomimo, że w części prawidłowe jest stanowisko Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji, zresztą niespornej, a to potwierdzającej stanowisko gminy, że nie ma ona obowiązku naliczania podatku należnego z tytułu wykorzystania wydatków mieszanych do zdarzeń pozostających poza ustawą o podatku od towarów i usług, to jednak uchyleniu podlega cała interpretacja. Sąd w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 78/12 (dost. w CBOiS), zgodnie z którym, pomimo zaistnienia w interpretacji indywidualnej wielu odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, wymagających odpowiedzi, indywidualna interpretacja wydawana przez organ interpretacyjny ma zawsze charakter niepodzielny (jednolity).
Mając to wszystko na uwadze stwierdzić należy, że organ podatkowy dokonał wadliwej wykładni art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zaskarżoną interpretację indywidualną należało zatem uchylić, na podstawie art. 146 § 1 P.p.s.a..
Rozpatrując wniosek ponownie organ dokona interpretacji, stosując się do wskazań zawartych w powyższych rozważaniach.
Orzeczenie w pkt 2 sentencji niniejszego wyroku znajduje oparcie w art. 152 powołanej wyżej ustawy.
O zwrocie kosztów sądowych, na które złożył się wpis sądowy w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika skarżącej gminy - radcę prawnego w wysokości 240 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 1 c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r. poz. 490)