Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia WSA Dominik Mączyński Sędzia WSA Monika Świerczak (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Krzysztof Dzierzgowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w [...] na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej jako: "Dyrektor", "organ II instancji", "organ odwoławczy"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia [...] r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm., dalej jako: "O.p"), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] z dnia [...] r., znak sprawy: [...], odmawiającą [...] spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w P. (dalej jako: "spółka" albo "skarżąca") stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie [...]zł, uiszczonym z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu [...] r.
Uzasadniając powyższą decyzję wyjaśniono, że pismem z dnia [...] r. spółka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie [...]zł zapłaconym w związku z zawarciem umowy pożyczki z dnia [...] r. ze wspólnikiem spółki.
Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] decyzją z dnia [...] r., znak sprawy: [...], odmówił spółce stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie [...]zł. W decyzji tej organ podatkowy pierwszej instancji wyjaśnił, że spółka komandytowa nie może zostać uznana za spółkę kapitałową w rozumieniu Dyrektywy Rady Unii Europejskiej 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r., dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. U. UE z 21 lutego 2008 r., L 46/11). Polska spółka komandytowa nie spełnia bowiem jednego z warunków określonych w art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy, mianowicie wspólnicy spółki komandytowej nie mają możliwości swobodnego zbywania swoich udziałów. Powyższe z kolei oznacza brak możliwości zastosowania w odniesieniu do pożyczki uregulowań, o których mowa w art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1150 dalej jako u.p.c.c.). Organ wskazał, że zwolnieniem przewidzianym w tym przepisie objęte są wyłącznie pożyczki udzielone przez wspólnika spółce kapitałowej. Pożyczka udzielona przez wspólnika spółce osobowej, do grona których należy spółka komandytowa, na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych traktowana jest natomiast jak zmiana umowy spółki (art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy podatkowej).
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła spółka reprezentowana przez doradcę podatkowego, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie: 1) art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2008/7/WE, w związku z art. la pkt 1 i 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez błędne przyjęcie, że polska spółka komandytowa nie spełnia kryteriów uznania jej za spółkę kapitałową na podstawie art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy; 2) art. 2 ust. 2, w związku art. 9 Dyrektywy 2008/7/WE, w związku z art. la pkt 1 i 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że w odniesieniu do polskiej spółki komandytowej znajdzie zastosowanie wyłączenie z kategorii spółek kapitałowych na gruncie tego podatku, z uwagi na wprowadzenie słowniczka ustawowego do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podczas gdy spółka komandytowa kwalifikowana jest do grona spółek kapitałowych na podstawie art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2008/7/WE; 3) art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k), art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 1 ust. 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że w niniejszej sprawie należy kwalifikować spółkę komandytową jako spółkę osobową, co nie znajduje uzasadnienia w przepisach Dyrektywy Rady 2008/7/WE; 4) art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że w sprawie nie znajduje zastosowania zwolnienie od opodatkowania umów pożyczek udzielonych przez wspólnika spółce komandytowej, podczas gdy spółka komandytowa powinna być uznana za spółkę kapitałową na gruncie tego podatku; 5) art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, oraz art. 288 ak. 3 i art. 291 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, poprzez dokonanie przez organ wykładni przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z pominięciem przepisów unijnych oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; 6) art. 72 § 1 pkt 1, art. 73 § 1 pkt 1, art. 75 § 2 i § 3 O.p. podatkowa, poprzez niewłaściwe uznanie, że w sprawie nie znajdzie zastosowania przepis stanowiący o powstaniu nadpłaty, podczas gdy taka nadpłata powstała z momentem zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych przez spółkę; 7) art. 120, art. 121 § 1, art. 124 w związku z art. 210 § 4 O.p, poprzez naruszenie zasady praworządności, zasady zaufania do organów podatkowych oraz zasady przekonywania, poprzez wydanie decyzji z naruszeniem przepisów krajowych oraz przepisów unijnych wskazanych przez spółkę w pkt 1, brak odpowiedniego uzasadnienia decyzji, poprzez jedynie lakoniczne przedstawienie stanowiska organu i brak rzetelnego przedstawienia przesłanek uzasadniających wydanie przez organ decyzji o odmowie stwierdzenia i zwrotu nadpłaty, brak odniesienia się przez organ do wszystkich argumentów spółki znajdujących się we wniosku o stwierdzenie nadpłaty, w tym brak odniesienia się do argumentacji spółki znajdujących się w powołanych wyrokach sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.