Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski sędzia WSA Przemysław Krzykowski (sprawozdawca) Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Rząp po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2018r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej oddala skargę
Wnioskami z dnia 26 czerwca 2017 r., uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2017 r., Spółka A z siedzibą w S. zwróciła się o umorzenie zaległości podatkowych z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2016 r. wraz z odsetkami za zwłokę.
Decyzją z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił umorzenia zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług w wysokości 55.493 zł wraz odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, że Spółka posiada majątek i dokonała spłaty zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług w kwocie 900.000 zł, co potwierdza jej możliwości finansowe. Ocenił, że w sprawie nie zaistniały przesłanki ważnego interesu podatnika i interesu publicznego ustanowione w przepisach art. 67a § 1 pkt 3 w zw. z art. 67b § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.).
Utrzymując w mocy powyższą decyzję, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w uzasadnieniu rozstrzygnięcia z dnia "[...]" wskazał, że w pierwszej kolejności był zobowiązany do zbadania trybu udzielenia wnioskowanej ulgi z uwzględnieniem przepisów dotyczących pomocy publicznej. Powołując się na zasady udzielenia pomocy de minimis, zacytował przepisy art. 1 pkt 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE. L 352, z dnia 24.12.2013 r.) oraz art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2007 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 362). W formularzu informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis podatnik wskazał, że posiada powiązania z innymi przedsiębiorcami, tj. B oraz C. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynikało, że w ciągu bieżącego roku oraz w ciągu dwóch lat go poprzedzających podatnik i B nie otrzymali pomocy de minimis. Natomiast C w powyższym okresie uzyskała pomoc de minimis w wysokości 8.167,97 euro. W związku z powyższym organ uznał, że w przypadku ewentualnego udzielenia pomocy podatnikowi nie istnieje zagrożenie przekroczenia progu pomocy w wysokości 200.000 euro, a zatem ewentualna pomoc de minimis byłaby dopuszczalna.
Następnie organ odwoławczy wskazał, że zaległość w podatku od towarów i usług powstała na skutek nieuiszczenia kwoty zobowiązania podatkowego wynikającego ze złożonej w dniu 25 stycznia 2017 r. deklaracji VAT-7 na grudzień 2016 r. w wysokości 63.589 zł. W dniu 24 kwietnia 2017 r. Spółka dokonała wpłaty w wysokości 998.736 zł, która została zaliczona m.in. na poczet zaległości za grudzień 2016 r. w następujący sposób: 8.096 zł - należność główna; 158 zł - odsetki za zwłokę. Na dzień złożenia wniosku o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych wysokość zaległości wynosiła 55.493 zł (należność główna) i 1.885 zł (odsetki za zwłokę). W dniu 20 lutego 2018 r. strona na poczet powyższej zaległości wpłaciła kwotę 63.589 zł, która została zaliczona na należność główną (55.493 zł), odsetki za zwłokę (4.756 zł) oraz koszty upomnienia (11,60 zł).