Dla możliwości zastosowania par. 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./ istotne jest ustalenie braku kopii faktury u sprzedawcy, przy czym nie chodzi tu o fizyczne zaginięcie kopii, lecz o niezarejestrowanie tego dokumentu, jego brak u sprzedawcy i brak czynności faktycznego odprowadzenia należnego, wynikającego z tego dokumentu, VAT.
Stosowanie tego przepisu nie jest uzależnione od winy bądź braku winy podatnika. Kwestia zaś powstałej szkody w wyniku braku możliwości odliczenia podatku naliczonego jest kwestią roszczeń wobec nieuczciwego kontrahenta dochodzonych w drodze postępowania cywilnego, nie ma zaś wpływu na wynik postępowania podatkowego.
W toku kontroli podatkowej ustalono, że podatniczka odliczała kwoty VAT z faktur nie potwierdzonych kopiami u sprzedawcy oraz z faktury wystawionej na inny podmiot gospodarczy, co było przyczyną wydania decyzji przez organ pierwszej instancji.
W odwołaniu od tej decyzji podatniczka zarzucała, że organ pierwszej instancji nie zebrał w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, a zwłaszcza nie wziął pod uwagę faktu dokonania transakcji udokumentowanych zakwestionowanymi fakturami i zawiadomienia przez nią prokuratury o popełnieniu przestępstwa.
Izba skarbowa nie uwzględniając zarzutów odwołania wskazała, że przypadki gdy faktura nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego, są enumeratywnie wymienione w par. 54 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./.
Podstawą wydania decyzji przez organ pierwszej instancji był przepis par. 54 ust. 4 pkt 2 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym faktura nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego, gdy nabywca posiada fakturę nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy. Brak tej kopii oraz fakt niezapłacenia przez sprzedawcę VAT naliczonego na tych fakturach udowodniła kontrola w firmie "V". Faktury te nie były kwestionowane w toku postępowania przez skarżącą, zaś ustalenia w zakresie niezapłacenia objętego nim VAT oraz brak kopii u sprzedawcy były podstawą pozbawienia podatniczki prawa do odliczenia podatku naliczonego na tych fakturach. Ustalenia dokonane w toku prowadzonego przeciwko wystawcy faktur postępowania karnego mogą być przydatne w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie, nie mają zaś wpływu na merytoryczną treść decyzji.
Odnośnie do pozbawienia prawa do odliczenia podatku zawartego w fakturze wystawionej na innego podatnika, brak jest podstaw do przyjęcia, iż nastąpiło to na skutek oczywistej omyłki.
Przypadki, w których sprzedawca obowiązany jest wystawić duplikat faktury, określone są w par. 55 ust. 1 cyt. rozporządzenia.
Duplikat powinien zawierać dane zgodne z danymi zawartymi w kopii faktury oraz wyraz "duplikat".
Z materiału dowodowego wynika, że podatniczka posiada dwie faktury o jednakowych numerach - jedną, z datą wystawienia 28 sierpnia 1996 r., w której jako nabywca figuruje Sp. z o.o., i drugą, z 30 sierpnia 1996 r., w której występuje jako nabywca. Żadna z posiadanych faktur nie zawiera wyrazu "duplikat", a również z ustaleń faktycznych sprawy wynika, że nie zachodziły przesłanki do wystawienia duplikatu.
Oryginał faktury wystawionej na podatniczkę /z 30 sierpnia/ odbiega od kopii będącej u sprzedawcy.
Według kopii faktura ta wystawiona została 29 sierpnia 1996 r., a na oryginale brak pieczęci podmiotu wystawiającego, nazwiska, pieczęci i nazwiska osoby wystawiającej oraz numeru rachunku bankowego wystawcy.
Brak więc podstaw do uznania, iż dokument z 30 sierpnia jest oryginałem bądź duplikatem faktury z 29 sierpnia 1996 r.
W tej sytuacji brak podstaw do zmiany bądź uchylenia decyzji organu pierwszej instancji.