Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca),, NSA Anna Kwiatek, Protokolant Starszy inspektor Magdalena Futyma, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego na 2012 r. - oddala skargę
Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy P. ustalającą J. M. (w dalszej części uzasadnienia podatnik) łączne zobowiązanie pieniężne za 2012 r. w kwocie 312 zł.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że łączne zobowiązanie pieniężne obejmuje: 1) zobowiązanie w podatku rolnym z tytułu własności użytków rolnych o powierzchni fizycznej 0,5654 ha, kwota podatku 133 zł; 2) zobowiązanie w podatku leśnym z tytułu własności lasu o powierzchni 0,3 ha, kwota podatku 12 zł; 3) zobowiązanie w podatku od nieruchomości z tytułu własności budynku mieszkalnego o powierzchni 70 m² i budynku o przeznaczeniu pozostałym o powierzchni 40 m² (budynki stanowią części składowe nieruchomości gruntowych), razem kwota podatku od budynków 167 zł. Organ uzasadniał, że grunty stanowiące użytki rolne oraz las zostały przyjęte do opodatkowania zgodnie z treścią ewidencji gruntów. Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U.10.193.1287 ze zm. - w dalszej części uzasadnienia u.p.g.k.) ewidencja gruntów i budynków stanowi podstawę wymiaru podatków. W tym stanie prawnym ewidencja gruntów jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o stanie faktycznym i prawnym gruntów. Dane wynikające z ewidencji gruntów wiążą organ podatkowy przy wymiarze zobowiązań podatkowych. Natomiast w odniesieniu do budynków organ uzasadniał, że przyjął ich powierzchnie i przeznaczenie zgodnie z informacją podatnika z dnia 6 grudnia 2005 r., złożoną organowi. Dodatkowo argumentował, że organ podjął próbę zweryfikowania powierzchni budynków, dokonania pomiarów bezpośrednio w terenie. Jednak podjęte czynności okazały się nieskuteczne. Z przedstawionych akt postępowania podatkowego wynika, że podatnik nie udostępnił budynków w celu dokonania pomiarów powierzchni, mierzonej po wewnętrznej długości ścian na każdej kondygnacji. Odnosząc się do argumentacji podatnika, który nie zgadzał się z treścią ewidencji gruntów, organ zwracał uwagę, że spór o treść ewidencji gruntów podlega rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu przez organ właściwy do prowadzenia tej ewidencji. Takiej kompetencji nie ma natomiast organ podatkowy, a postępowanie podatkowe nie może zastępować postępowania właściwego dla prowadzenia ewidencji gruntów. Stąd podatnik nie może zasadnie domagać się od organu podatkowego, by rozstrzygnął w postępowaniu podatkowym spór o to jakie grunty są własnością podatnika i jakie są granice tych gruntów, z pominięciem ewidencji gruntów. W podstawie prawnej organ powołał art. 1, art. 3, art. 4, art. 6, art. 6a, art. 6c ustawy o podatku rolnym (Dz.U.06.136.969 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w rozpatrywanym roku podatkowym - dalej u.p.r.); art. 1, art. 2, art. 3, art. 4, art. 6 ustawy o podatku leśnym (Dz.U.02.200.1682 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w rozpatrywanym roku podatkowym - dalej u.p.l.); art. 2, art. 3, art. 4, art. 5, art. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.10.95.613 w brzmieniu obowiązującym w rozpatrywanym roku podatkowym - dalej u.p.o.l.).