Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Małysz, Sędziowie WSA Halina Chitrosz (sprawozdawca),, WSA Wojciech Kręcisz, Protokolant Referent Ewelina Piskorek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 stycznia 2011r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2005r. - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...], Nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - po rozpatrzeniu odwołania A. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] nr [...] określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2005r. - utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.
W jej uzasadnieniu podano, że w wyniku przeprowadzonego postępowania, organ podatkowy pierwszej instancji ustalił, że strona dokonując rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2005r. naruszyła obowiązujące w zakresie podatku VAT przepisy prawa podatkowego (art. 88 ust. 3a pkt 4 lit.a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług - Dz. U. nr 54 poz. 535 z późn.zm.), poprzez uwzględnienie w deklaracji podatkowej VAT-7 za miesiąc grudzień 2005r. podatku naliczonego w kwocie 81 400zł, wynikającego z faktury VAT nr [...] z dnia 27 grudnia 2005r. wystawionej przez B., dokumentującej czynności, które w rzeczywistości nie zostały wykonane. W efekcie skarżącej spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 81 400zł zawartego w w/w fakturze, przysługujące co do zasady na podstawie art. 86 ust. 1 wymienionej ustawy.
Mając na uwadze powyższe nieprawidłowości, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej, decyzją z dniu [...], nr [...] dokonał zmiany rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2005r.
W złożonym odwołaniu, pełnomocnik spółki wnosząc o uchylenie decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, zarzucił naruszenie przepisów art. 120, 121, 122, 124, 187, 188, 191, 192, 193, 199a § 3 oraz 210 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o kontroli skarbowej oraz art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a) ustawy o podatku od towarów i usług.
W jego uzasadnieniu, podnosząc, że decyzję oparto na błędnych wnioskach wyciągniętych z obszernego materiału dowodowego, jak również, iż jest ona nieobiektywna i stronnicza, wskazał na naruszenie zasady przekonywania (art. 124 Ordynacji podatkowej) poprzez :
- zaakcentowanie fragmentu zeznań A. P., który stwierdził, że czynności związane z poszczególnymi umowami wykonywał w 80 % sam, a w 20 % przy pomocy pracowników, podczas, gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika, że podzlecił wykonanie wielu czynności P. S. i W. W.,
- zastosowanie porównania zeznań P. z zeznaniami innych podwykonawców bez uwzględnienia ich indywidualnych cech - chociażby ich wieku, czy ilości zadań, jakie realizowali w analizowanym okresie,
- uznanie za mało wiarygodne i nie w pełni obiektywne zeznań J. F. oraz S. K. z uwagi na fakt uzależnienia finansowego od pracodawcy oraz zleceniodawcy, bez uwzględnienia istnienia rygoru odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
W jego ocenie, wnioski, jakie wyciągnął organ I instancji z całkowicie subiektywnej interpretacji umów zawartych pomiędzy A. P. a P. S. i W. W. oraz z umowy z dnia 3 października 2005 r. zawartej pomiędzy skarżącą a A. P., a także z zeznań świadków są sprzeczne z rzeczywistym stanem wzajemnych relacji, albowiem wynika z nich, że P. S. i W. W. zawarli identyczne umowy na wykonanie tej samej usługi z dwoma podmiotami w tym samym czasie, przy czym obaj wystawili faktury za wykonanie usługi jedynie na rzecz B.