1. Sprawa nie znajduje rozstrzygnięcia, jeśli organ II instancji uchyla decyzję organu I instancji i ani nie orzeka w tym zakresie co do istoty sprawy, ani nie umarza postępowania w I instancji.
2. Przepisy podatkowe powinny być interpretowane ściśle, zgodnie z zasadami wykładni językowej, a stosowanie analogii lub też wykładni rozszerzającej czy ścieśniającej jest niedopuszczalne.
3. Żaden z przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie łączy możliwości zaliczenia w ciężar kosztów wydatków na paliwo do samochodu z faktem ujawnienia danego pojazdu w ewidencji środków trwałych.
Jak wynika z akt podatkowych, po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego badającego rzetelność deklarowanych przez Ryszarda S. podstaw opodatkowania oraz prawidłowość prowadzenia ewidencji podatkowej za 1995 roku, Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej wydał decyzję z dnia 29 sierpnia 1997 r., w której określił wysokość nadwyżek podatku naliczonego nad należnym w 1995 roku za miesiące: styczeń /1.402 zł/, luty /1.588 zł/, marzec /1.550 zł./, kwiecień /1.323 zł/, maj /1.382 zł/, czerwiec /1.703 zł/ i lipiec /48 zł/, wysokość zobowiązania podatkowego w 1995 roku za miesiące: sierpień /271 zł/, wrzesień /69 zł/, październik /151 zł/, listopad /1.414 zł/ i grudzień /4.535 zł/ oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30 procent kwoty zawyżenia podatku naliczonego oraz zaniżenia zobowiązania podatkowego w poszczególnych miesiącach 1995 roku.
Zaskarżoną decyzją z dnia 10 marca 1998 r., po rozpatrzeniu odwołania Ryszarda S. od ww. decyzji, Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję organu I instancji w części ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego za styczeń 1995 roku, w pozostałej zaś części decyzję tę uchyliła oraz określiła wysokość zobowiązania podatkowego za miesiące sierpień /250 zł./ i listopad /1.229 zł./ i ustaliła dodatkowe zobowiązanie podatkowe za miesiące od lutego do października 1995 r.
W uzasadnieniu powyższej decyzji Izba Skarbowa wskazała, że zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W związku z treścią tego przepisu kontrolujący zakwestionował wykazany przez podatnika w rejestrach zakupu VAT oraz w deklaracjach VAT-7 za 1995 rok podatek naliczony związany z opłatą prywatnego telefonu /luty/ oraz zakupem proszku do prania /czerwiec, grudzień/, napojów, odświeżacza i zeszytu /sierpień/ i folii /maj/, natomiast organ odwoławczy uznał za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione wydatki, poza opłatą za prywatny telefon.
Ponadto zakwestionowane zostało rozliczenie podatku VAT, związanego z wydatkami na zakup paliwa do samochodu prywatnego dokumentowanymi fakturami, które nie zawierały numeru rejestracyjnego pojazdu. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu pojazdu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu według określonego wzoru. Jednocześnie przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w brzmieniu obowiązującym w 1995 roku nakładały obowiązek wpisywania do księgi wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, na podstawie miesięcznego zestawienia poniesionych wydatków wynikających z rachunków, zawierających numer rejestracyjny pojazdu. W toku postępowania ustalono, iż podatnik posiada rachunki dokumentujące wydatki z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej, ale rachunki te nie zawierają numeru rejestracyjnego pojazdu, oraz nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu. Na podstawie takich rachunków rozliczył ujęty w nich podatek VAT w miesiącach styczeń-październik 1995 roku.